Wakker Woensdrecht

( Dit artikel is geschreven voor en verschenen in het tweede nummer van het tijdschrift We Are Pioneers, een tijdschrift dat een positieve kijk op de coronacrisis biedt (www.wearepioneers.nl))

“We zijn in 50 v. Chr. Heel Gallië is bezet door de Romeinen… Heel Gallië? Nee! Want een dorpje van onverzettelijke strijders biedt koppig weerstand aan de overheersers.” 

Zo ongeveer beginnen alle stripverhalen van het dappere duo Asterix en Obelix, twee onafscheidelijke vrienden die het, samen met hun onverzettelijke dorpsgenoten, ronduit vertikken om hun vrijheid op te geven. Ze vullen elkaar mooi aan: de kleine Asterix, scherpzinnig, slim en altijd voorzien van een klein amfoortje met toverdrank en zijn onafscheidelijke vriend Obelix, de eenvoudige, bourgondische en (wellicht daardoor) ‘ietwat gezette’ krachtpatser. 

Nee, de Romeinse garnizoenen hadden het niet gemakkelijk in het dappere Gallische dorpje. De vastberadenheid, de samenwerking, het onverstoorbaar doorgaan met het eigen vrije leven en natuurlijk vooral: het onvoorwaardelijke vertrouwen in elkaars standvastigheid en loyaliteit. 

Inmiddels zijn we 2021 n. Chr. Heel Nederland is in de ban van de coronaregels.

Heel Nederland? Nee! Want een dorpje van onverzettelijke Brabanders biedt -niet voor het eerst- koppig weerstand. Het  dappere Woensdrecht torent trots en idyllisch boven op de Brabantse Wal die ooit zelfs het geweld van de zee weerstond. Daar groeide een handjevol eigenzinnige mensen in minder dan een jaar uit tot een actieve groep van bijna vierhonderd vastberaden onverzettelijke vrijheidsstrijders. En ze hebben het nog gezellig ook. 

Het is half zeven, de schemer is ingevallen in ons huis dat uitkijkt over de polder. De lange houten tafels staan klaar, elk gedekt voor een stuk of tien gasten. Glazen en kroezen staan gereed om gevuld te worden. Aan de hompige kaarsen, dik genoeg voor goede gesprekken tot diep in de nacht, groeit traag gestold geduld terwijl ze wachten op de eerste gasten. 

De oude schuur was tot voor kort in gebruik als Saskia’s atelier en altijd een broeinest van inspiratie. Maar voorlopig heeft het atelier een nieuwe bestemming. Even leek het  besef van nieuwe tijden en ingrijpende veranderingen een verlammend effect te hebben op het ontstaan van nieuwe ideeën. Want tussen idee en uitvoering stonden codes in de weg en onvervulde taken. Maar al snel bleek die stagnatie slechts schijn en van korte duur. Want de inspiratie verdween niet. Integendeel: zij nam nieuwe vormen aan. En zo groeide het plan dat het atelier -letterlijk-  de ruimte zou kunnen bieden die velen ontnomen was. 

Met vereende krachten werd het geheel omgetoverd tot een warme huiskamer waarin gepraat, gegeten en gedronken kon worden. Waarin verbindingen konden ontstaan, verhalen verteld, erkenning gevonden en harten gelucht. Een plek waar ieder welkom is die zich wil verbinden in vrijheid en onderling respect. Want wie bang is sluit op zoek naar bescherming alle deuren af; wie vrij van angst is daarentegen, zet die die deuren juist open en verwelkomt mensen om elkaar te vinden en te inspireren. We organiseerden inloopmiddagen en -avonden. Regelmatig wordt er een gezamenlijke maaltijd bereid en worden discussieavonden gehouden. 

De positieve energie die dit opleverde was onvoorstelbaar. Mensen waren zo verschrikkelijk blij met deze kans om te verbinden. Niet alleen mensen uit de buurt, maar ook velen van ver buiten de regio wisten ons te vinden. 

Eenlingen, stellen, allerlei mensen die via-via gehoord hadden van dit initiatief, kwamen kennismaken. Een oudere dame kwam schoorvoetend binnen en schoof aan voor een kop koffie, blij verrast door het warme welkom.  Even weg van de eenzaamheid, zó opgelucht dat ze haar verhaal kon delen en eindelijk gehoord werd. 

Aan de wand hangt een op groot formaat uitgeprint fragment uit een prachtig gedicht van Marcel Messing. Deze tekst, bron van hoop en kracht, was zozeer van toepassing op wat hier gebeurt dat we haar ingelijst hebben en een prominente plaats in de ruimte hebben gegeven. 

“…De kinderen van de aarde verzamelen zich

komen van overal bijeen

zijn niet meer tegen te houden.

Ze ontsteken fakkels van licht

staan schouder aan schouder

en zaaien overal

zaad van waarheid, vrede, licht en liefde,

van moed en wijsheid….”

En inderdaad, het was niet meer te stuiten. Het was veel meer dan verwacht, we werden overspoeld met golven van blijdschap en positiviteit. Wie dit eenmaal ervaart weet het zeker: dit is absoluut het goede om te doen. En het levert bovendien de mooiste contacten op. 

Zo ontstond, eigenlijk als vanzelf, in ons huis een fijne warme ruimte voor nieuwe initiatieven, voor mooie mensen, hun idealen en ideeën, voor vrije en verlichte  geesten die uit alle hoeken en gaten bijeenkwamen: prachtige mensen die zich schouder aan schouder schaarden rond de tafels, samen aten, dronken en die tot in de late avond in het licht van de kaarsen hun ideeën deelden en kracht putten uit elkaar. 

Ik kijk naar buiten. Nog even en de eerste gasten zullen de tuin in lopen, over het met lampjes verlichte pad naar het atelier. Nog even en de avond kan beginnen. 

Het zal weer een avond worden vol mooie ontmoetingen, verrassende en verrijkende gesprekken. Sommigen voelden het vanaf het begin, anderen komen geleidelijk tot het inzicht dat het bouwen van een samenleving op fundamenten van angst en uitsluiting ons nog nooit iets goeds heeft gebracht. Wie zich daardoor niet langer laat leiden maakt zich los en gaat op zoek naar waarachtigheid, menselijkheid en verbinding. Mensen zoeken elkaar op, leggen contacten, bespreken hun zorgen en verenigen zich, want onstuitbaar is de menselijke drang naar vrijheid, onloochenbaar het verlangen naar authenticiteit. En dit alles gebeurt niet alleen in een klein dorp als het onze: wie wat verder kijkt ziet het overal gebeuren. Regionale en provinciale groepen schieten als paddenstoelen uit de grond en ook landelijke initiatieven zien het levenslicht. Ze verenigen mensen van allerlei pluimage met als gemeenschappelijke doel vrijheid en respect voor ieders lichamelijke integriteit in een eerlijker samenleving waarin we verantwoordelijk zijn voor elkaar en niemand wordt uitgesloten. Maar ook op internationaal niveau verenigen groepen zich langs lijnen van beroepen, ideeën of idealen. We zien de beweging groeien en aan massa winnen. Wie wat verder kijkt dan het reguliere nieuws weet het al lang: advocaten, wetenschappers en zorgverleners  verenigen zich voor rechtvaardigheid en tegen discriminatie. Ouders in het hele land ontplooien initiatieven en komen op voor een vrije en inclusieve  toekomst voor hun kinderen. Nieuwe integrale modellen van gezondheidszorg, nieuwe, ditmaal écht onafhankelijke media met eerlijke informatie omzeilen de jammerlijke censuur. Kolossale konvooien van truckers inspireren elkaar en  gelijkgestemden over de gehele wereld. De kentering is onmiskenbaar begonnen, steeds meer mensen zien de noodzaak, verenigen zich en spreken zich uit. En wat ooit begon als een grote, wereldomspannende dreiging, werd zo uiteindelijk omgezet in haar tegendeel: een beweging van positiviteit, verbinding en waarachtigheid die langzamerhand epische proporties begint te krijgen en waar wereldwijd steeds meer mensen bij aanhaken.

Voor ons heeft het, naast alle problemen die er onmiskenbaar zijn, ook veel positiefs gebracht. Het inzicht dat veel wat we menen te weten en geacht worden aan te nemen niet blijkt wat het lijkt. De ontdekking hoeveel het je oplevert als je jezelf toestaat om zelfstandig op onderzoek uit te gaan. Het aanvankelijke ongemak daarbij dat uiteindelijk uitmondt in een gevoel van bevrijding, het besef dat je achter het decor van de gepresenteerde werkelijkheid kunt kijken. Het ontstaan van een werkelijk besef van onvervreemdbare autonomie, je echte authentieke zelf dat zich losmaakt van verwachtingen en conventies. De prachtige contacten, nieuwe vriendschappen met mensen die er in slagen om authentiek en dicht bij zichzelf te blijven. Er is nog zoveel te zien, te horen, zoveel te bespreken en te beleven dat nooit gebeurd zou zijn als deze episode in de geschiedenis zich niet had voorgedaan. Nee, ik ben niet blij met een virusuitbraak en betreur elk slachtoffer. Maar ik ben wel dankbaar voor de kansen die het leven biedt om te groeien. 

De deur zwaait open en de eerste gasten begroeten ons met een enthousiaste omhelzing. Net als wij hebben ze uitgekeken naar deze avond. De een na de ander komt via het verlichte tuinpad naar het atelier, de ruimte vult zich met opgewekte stemmen, gelach, kroesgeklater van water en wijn. Bekenden en minder bekenden: allen komen hier met hetzelfde doel: inspireren, geïnspireerd worden, verbinden. Hier gebeurt iets prachtigs, de ruimte raakt gevuld met warmte, blijdschap en vertrouwen. Vertrouwen in de mensen, die licht en liefde meebrengen.

Een van de gasten blijft staan bij het ingelijste gedicht. Samen kijken we naar de tekst. 

Ze slaat een arm om me heen en kijkt me veelbetekenend aan.  “Dit is precíes wat hier gebeurt”.  Haar ogen schitteren in het licht van de kaarsen. “Dat voelen we allemaal”, wil ik haar zeggen. Maar ik klik slechts instemmend, want soms kunnen woorden de stem even niet passeren en keren zij wijselijk terug naar het hart. Ik voel aan alles dat het klopt. 

Blogdo© is huisarts en schrijft soms wat op.