Uit het archief: Toespraak Kindervaccinatie Awareness Day – juli 2021

In de zomer van 2021 werden ouders opgeroepen om jonge kinderen te laten prikken met de nieuwe mRNA ‘vaccins’. Er was nog vrijwel niets bekend over de veiligheid en het effect hiervan op kinderen; wel wisten we dat kinderen nauwelijks ziek werden en geen rol van betekenis speelden bij de overdracht. Niet doen dus. De Nederlandse Vereniging van Kinderartsen was dan ook eerst tegen, maar om onverklaarbare redenen was ze binnen enkele dagen unaniem ineens voor dit plan. Er was ineens geen kinderarts meer te vinden om te spreken op de informatiebijeenkomst die Café Weltschmerz in Amsterdam organiseerde. En als niemand het wilde doen, dan moest ik het maar doen. Zo kon het gebeuren dat ik in juli 2021 op het podium stond. Helaas is de video door de censuur verwijderd. De tekst is er nog wel en leest u hieronder.

Twee weken geleden werd ik benaderd met de vraag of ik vandaag wilde spreken. En mijn eerste gedachte was intuïtief: ja, dat moet ik doen. 

Omdat ik een zwak heb voor degenen die kwetsbaar en onmondig zijn. Omdat alles in mij zegt dat wij als volwassenen onze kinderen moeten beschermen en niet omgekeerd.

Na de intuïtie kwam de ratio.  Moet ik het  als huisarts in mijn eentje gaan opnemen tegen een advies van de Nederlandse Vereniging van Kinderartsen, tegen het OMT en de Gezondheidsraad? Moet ik als een David de steen werpen naar Goliath in het kwadraat? Ik ben geen wetenschapper, ik ben geen kinderarts. Heb ik wel de kennis om dit te doen? 

Normaal zou ik zeggen: een ander weer hier meer van. Maar nu is het anders: want de enige eerlijke en oprechte waarheid is dat we over het vaccineren van gezonde kinderen met zijn allen gewoon vrijwel niets weten. Bij dit probleem weten de specialisten net zo weinig als ik. Maar dat weerhoudt hen er kennelijk niet van vergaande adviezen uit te brengen met een flinterdunne onderbouwing. 

En als de kinderartsen dan vaccinatie propageren met het argument dat gezonde kinderen anders zo vaak getest moeten worden en dat ze anders tweederangs burgers worden, dan ontplof ik. Dan moet ik op het podium! Want hiermee draaien ze de logica volledig om. 

Beste collega’s: 

Dit probleem los je niet op door kinderen een experimentele prik te geven. Dit pak je aan door massaal op te staan tegen dit soort onzinnige regels en tegen een regering die überhaupt toestaat dat er tweederangs burgers ontstaan. Tweederangsburgers bestaan alleen in dictatoriale staten! 

Toon moed,  noem het probleem bij de naam. We weten er gewoon veel te weinig van! 

Dus als niemand voor onze kinderen opkomt, er niet één kinderarts het lef heeft om hier te komen staan en dat eerlijk te vertellen- dan kom ik het verdomme doen! 

Want wat is hier eigenlijk de rol van kennis? 

Er is een vorm van kennis die wordt verkregen door studie. Die overgedragen wordt door leraren, boeken en publicaties. Dat is in onze tijd en in onze wereld de dominante vorm van kennis en die heeft ons veel gebracht. 

Er is ook een vorm van kennis verkregen door ervaring, door inzicht…. door het leven van het leven zelf. Dat is wijsheid. Die is minder goed te debunken, want het leven is niet vierkant. Het kan vele en steeds wisselende vormen aannemen. 

Daar sta je dan met je tabellen en grafieken. 

En er is tot slot ook een vorm van kennis die aangeboren is, die meer tegen gevoel aan zit. Die is al helemaal niet te logenstraffen. Die kennis is onbereikbaar voor de ratio en dat is misschien juist haar kracht. Deze kennis noemen we intuïtie. 

In een tijd en een wereld waarin de wetenschappelijke vorm van kennis ver dominant is, slaan we elkaar om de oren met indrukwekkende studies in gerenommeerde wetenschappelijke tijdschriften en vinden we dat we geen mening mogen hebben omdat we geen viroloog of epidemioloog  zijn. Met cijfers en grafieken, die ondanks hun schijn van exactheid allemaal zo kneedbaar zijn als deeg en zo rekbaar als elastiek. Maar tegelijk hebben we afgeleerd om te vertrouwen op ons oergevoel: de intuïtie. 

Vrij geciteerd  naar een uitspraak van Einstein:

“De intuïtieve geest is een heilige meester , de rationele geest is haar  dienaar. Maar we eren de dienaar  en vergeten de meester”

Einstein verenigde hiermee alle drie de vormen van kennis. Want hij, met al zijn rationele gaven, toonde zijn grote wijsheid door het erkennen van het eminente belang van intuïtie. 

Toen ik te horen kreeg dat jongeren gevaccineerd zouden gaan worden en dat wij als huisartsen degenen moesten gaan selecteren met een medische indicatie, was het primair mijn intuïtie die me raakte met een voltreffer inhoofd en in mijn hart.

Alles, alles in mij kwam in opstand, mijn maag kromp ineen, mijn keel werd dichtgeknepen en ik voelde meteen: dit nooit! 

Hier ga ik onder geen enkele voorwaarde aan meewerken, wat de prijs ook moge zijn, ik zal kwetsbare kinderen beschermen. 

En mensen: kinderen beschermen doe je niet met een experimentele injectie! 

Want dit advies gebaseerd op een onderzoek waarbij 2 groepen van ongeveer 1000 kinderen werden onderzocht gedurende een periode van (schrik niet!) 8 weken. Geen onafhankelijk onderzoek, maar een onderzoek van de fabrikant zelf. Voortbordurend op de registratiestudie waarbij juist die kinderen van deelname waren uitgesloten.  En dat is het zo’n beetje. 

En als je miljoenen kinderen op basis hiervan wilt gaan inspuiten, terwijl je geen idee hebt wat er op langere termijn gebeurt, terwijl onderzoek uitwijst dat de nanodeeltjes in de bloedbaan komen en in dierexperimenten blijkt dat ze zich ophopen in allerlei organen waaronder de eierstokken. Wat er gebeurt als je de injecties periodiek moet gaan herhalen en die nanodeeltjes zich in die organen gaan stapelen, daar hebben we geen flauw benul van.

Ja, dan praten we echt over een experiment. Een experiment met onze kinderen, en dat mogen we eenvoudig weg NIET doen. In Zweden hebben ze dat beter begrepen. Daar beginnen ze er gewoon niet aan. 

De overheid verzwijgt dat er later dit jaar voor degenen die dat willen, ook traditionele vaccins beschikbaar komen. Dat er plotseling een verbod is op medicijnen die effectief lijken. Ook wordt nergens vermeld  dat er nieuwe medicijnen in aantocht zijn die zeer veelbelovend zijn bij de behandeling. Kortom: vaccineren van gezonde jeugd is niet nodig, en al helemaal niet met een experimenteel vaccin – maar dat mag u niet weten. 

Als ik er even bij stil sta concludeer ik dat ik eigenlijk helemaal geen stapels met wetenschappelijke studies nodig heb. Want soms wéét je gewoon intuïtief wat je wel of niet moet doen. 

Waar is het vader- en moederinstinct gebleven? Het oergevoel dat je je kind beschermt met alles wat je in je hebt. Zijn we zover van ons wezen afgedwaald dat zelfs dat niet meer werkt? 

Waarom staan niet veel meer ouders op? Waar is de verontwaardiging over het feit dat wij geacht worden onze kinderen gewoon: hup! over te leveren aan een medisch experiment dat voor henzelf helemaal niet nodig is? Waar zijn de kinderartse die 2 weken geleden nog vonden dat het beter was om niet te vaccineren? Waar is de kinderombudsman? Waar is de massale opstand van ouders? 

Kinderen  worden nauwelijks ziek en hebben vrijwel niets van het virus te vrezen. Het is niet in hun belang. De kans op ernstige bijwerkingen is groter dan de kans op ziekenhuisopname. Sommigen  krijgen een ontsteking van de hartspier. Gek genoeg neemt dat toe na de 2e injectie. Maar mensen, er komt ook een 3e en een vierde: de farmaceut zal er alles aan doen om te zorgen dat we nooit meer van die prikken af komen. En dan? Neemt dat risico dan steeds verder toe? Of gaan zich in andere organen vergelijkbare  problemen voordoen? Er is niemand die het weet. We hebben geen benul van de lange termijn effecten en we proberen het gewoon uit op onze kinderen….

Bij twijfel niet doen, luidt een bekend adagium van de geneeskunde. Het lijkt hier ineens vergeten.

Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, enkele zeer kwetsbare kinderen zouden gebaat kunnen zijn met een vaccinatie en ik kan ik mij zeker voorstellen dat je in individuele gevallen een andere afweging kunt maken. Maar voor de overgrote meerderheid van de kinderen geldt: dat moeten we niet doen, nee, dat mogen we niet doen.

Het is dat natuurlijke intuïtieve weten, wat we met zijn allen aan het verliezen zijn, maar wat mij drijft, wat mijn innerlijke vuur ontsteekt. 

Ik voel het verdriet als ik zie hoe vriendschappen, relaties en familiebanden beschadigd raken door polariserende informatie van onze overheid die bewust angst kweekt,  die mensen die van elkaar houden volstrekt onnodig uit elkaar drijft. Die daarmee doorgaat zelfs als blijkt dat de dodelijkheid van het virus 20x lager is dan aanvankelijk gedacht. 

Ik voel de woede als ik zie hoe jonge mensen hun opleiding mislopen, hun schulden zien groeien, hun sociale ontwikkeling belemmerd zien, hun toekomst zien verdampen, hoe zij vereenzamen en hoe hun enige uitweg uit het isolement bestaat uit overheidschantage, die hen voor  de keuze stelt om ofwel maatschappelijk buitengesloten te worden ofwel een vaccin te nemen zonder enige medische noodzaak. 

Ik voel de enorme verontwaardiging en walging als ik zie hoe kinderen worden geïndoctrineerd, hoe zij leren dat knuffelen gevaarlijk zou zijn en zelfs te horen krijgen dat zij verantwoordelijkheid dragen voor de gezondheid van de mensen waarvan zij afhankelijk zijn. 

Door steeds opnieuw onvoldoende onderbouwde maatregelen te pikken, houden we een verkeerd systeem in stand. Waarin onze vrijheid en dus die van onze kinderen stap voor stap wordt afgepakt en psychologische trucs worden ingezet om ons te laten denken dat het tijdelijk en voor onze eigen bestwil is. Want het is niet voor onze bestwil  en tijdelijk is het al evenmin. 

Er is te veel wat niet klopt. Zelfs de meest gelovige kan daar niet onderuit. 

Doorgaan met  het testen van kinderen zonder symptomen terwijl we heel goed weten dat dat totaal onzinnig is. Kinderen massaal onderwijs onthouden. Bewust angst kweken. Mensen met zolang onder druk zetten en mangelen tot ze geen keuze meer hebben en dan doodleuk verklaren dat er echt geen verplichting is. IC’s eerst afschalen en dan jammeren dat er te weinig plaats is. 

Liegen en bedriegen. Je laten adviseren door mensen directe financiële belangen hebben bij hun eigen advies.  Critici marginaliseren en censureren: er klopt niets van 

En als basis van dit alles: een gemakkelijk te manipuleren PCR test die volstrekt ongeschikt is om besmettelijkheid aan te tonen. Als dat eenmaal duidelijk is, valt het hele verhaal als een kaartenhuis in elkaar. 

Maar in plaats van dat onder ogen te zien, offeren we onze kinderen op. 

We kunnen elkaar om de oren blijven slaan met cijfers, grafieken en getallen die altijd datgene aantonen wat de spreker wil betogen. Maar daarmee blijven we om de hete brij heen draaien. COVID-19 is voor kwetsbare mensen een heel vervelende ziekte en inderdaad, net als bij influenza gaan er mensen aan dood. Dat zijn menselijke tragedies. Mijn eigen moeder overleed er aan. Ik ben geen ontkenner. 

Maar COVID-19 wordt nu misbruikt voor een politieke agenda. Een agenda van controle van iedereen, ook onze jeugd. 

Psychologisch zit het slim in elkaar. 

De psychologie laat ons zien hoe je met een gezamenlijke vijand mensen massaal kunt manipuleren om ze precies datgene  te laten doen wat jij wilt. De psychologie beschrijft helder hoe veel mensen, bijna opgelucht, al hun sluimerende angsten richten op die vijand, en als je hen dan maatregelen oplegt die je verpakt als oplossing, doen ze bijna opgelucht precies wat je wilt, hoe zinloos ook. Ze ze stoppen met nadenken, staan niet meer open voor vragen of het wel klopt, sluiten mensen buiten, zelfs hun eigen naasten, die andere geluiden laten horen, want dat verstoort hun gevoel van veiligheid.

Met een zekere zullen jou oplossing omarmen, zonder in de gaten te hebben dat zij in werkelijkheid een digitale fuik in worden gelokt.

Hermann Göring, een beruchte oorlogsmisdadiger uit de jaren ‘40, zei ooit: “Het enige wat je als  regering nodig hebt om mensen te laten doen wat jij wilt is angst”.

En inderdaad: als de angst eenmaal gezaaid is, doen mensen  alles wat de overheid wil: in naam van de vrijheid laten ze zich opsluiten, ze laten zich letterlijk muilkorven ook al heeft het geen enkele zin, ze laten zich testen al hebben ze geen klachten, ze laten zich inspuiten al weten we niet hoe veilig dat is. Ze laten de ouderen in eenzaamheid sterven al is hen niets gevraagd. En dan zijn nu de kinderen aan de beurt. 

Door het kweken van angst kun je mensen blijkbaar zelfs zo ver krijgen dat ze vervreemden hun meest basale instinct, het beschermen van hun eigen kinderen.

“Hier –  mijn kind. Spuit er maar wat in….”,

En daar gaan we: als een school haringen zwemt de massa, de kinderen aan de hand blijmoedig de fuik in, laat zich blij van zin de teugels omdoen die de overheid vervolgens naar eigen goeddunken steeds strakker kan en zal aantrekken met tijdelijke wetten die bij nadere beschouwing toch niet zo tijdelijk bleken en waarmee  zij naar believen jouw vrijheid kan afpakken. Want terwijl mensen afgeleid werden met discussies over mondkapjes en cijfertjes,  werd achter hun rug om het werkelijke spel gespeeld, werden wetten aangepast  en rechten ingeperkt. 

Als de teugels  gaan knellen, en dat doen ze, zullen ze steeds ongemakkelijker gaan voelen, maar de meesten van ons, en zeker onze kinderen, hebben het pas in de gaten als het te laat is. Daar ligt onze verantwoordelijkheid. 

Dat aantrekken van de teugels en inleveren van vrijheid gebeurt nu al. Te beginnen met degenen die niet elk bevel opvolgen, die het wagen om er eigen meningen op na te houden. Want wie tegengeluid durft te geven wordt gebagatelliseerd, gemarginaliseerd, geridiculiseerd en gecensureerd. Er zijn weinig mensen die het voor de critici opnemen. Maar tot hen zeg ik:  realiseer je goed: zij zijn wel degenen die opkomen voor jullie en voor jullie kinderen. 

Tot slot wil ik dit betoog over kennis, over wijsheid en over intuïtie samenvatten met een citaat van de Franse Filosoof André Comte-Sponville:

“Wat mij zorgen baart, is niet mijn gezondheid, maar het lot van jonge mensen. De jeugd opofferen voor de gezondheid van  ouderen is een dwaling. Het maakt me aan het huilen. Traditioneel offerden ouders zich op voor hun kinderen. Wij doen het tegenovergestelde!“