Heel de wond
Een jaar geleden bracht de Onderzoeksraad voor de Veiligheid een rapport uit met daarin een evaluatie van de maatregelen die de regering heeft genomen tijdens de coronatijd. Daar was wel het een en ander op aan te merken. Ook het wetenschappelijk bureau van het CDA schreef een evaluatie en ook hierin was de kritiek op het beleid bepaald niet mals. Dat laatste kon nog wel weggemoffeld worden door de oude media, die tegen beter weten in roepen dat ze onafhankelijk nieuws brengen, maar als eigendom van een tweetal Vlaamse mediareuzen vooral allemaal dezelfde kant van het verhaal belichten. De regering kon er echter niet onderuit om het OVV onderzoek te bespreken, want daartoe had zij zelf opdracht gegeven. Het was een zeer kritisch rapport: de besluitvorming was onduidelijk en niet transparant. Er werd vooral gestuurd op getallen. In verpleeghuizen voltrok zich een ‘stille ramp’ en de regering had totaal geen oog voor zaken als sociale gevolgen, de gevolgen voor de jeugd of het psychisch welzijn van kwetsbaren. Het was min of meer dezelfde regering die na het debacle van de Toeslagenaffaire beterschap had beloofd met mooi klinkende mea culpa’s en loos gebleken beloften met als nauwelijks verholen adagium: alles voor het pluche.
In het debat over het OVV rapport was het niet anders. Op de vraag of het kabinet niet te hardvochtig was geweest jegens degenen die zich niet hadden laten prikken met het nauwelijks onderzochte ‘vaccin’ was het antwoord een bekende Ruttiaanse woordsalade waarvan neerlandici vermoedelijk pas over enkele decennia de ware betekenis bij benadering zullen kunnen ontwarren. Oké, wellicht was men te hard geweest, “misschien onbedoeld, maar zeker niet bedoeld”. Het is een antwoord in de categorie ‘geen actieve herinnering’ of of ‘proactief archiveren’, steeds met dezelfde betekenis: “ik ben hier nu eenmaal niet om verantwoording af te leggen”.
De werkelijkheid is klip en klaar: de regering heeft er alles aan gedaan om de polarisatie in de samenleving maximaal aan te wakkeren. Zo heeft de Jonge gesteld dat het “arrogant is om niet mee te doen aan het vaccineren”, heeft hij aangegeven ‘’nul begrip” te hebben voor mensen die twijfelden over de prik en meende hij dat IC bedden “bezet werden door ongevaccineerden”. Vermoedelijk had hij die mensen liefst eigenhandig hun bed uit gesleurd en op straat gesmeten. Voor de zekerheid was hij overigens niet aanwezig bij het debat, want geen minister meer. En zo kon het gebeuren dat geen van de verantwoordelijken het lef had om ook maar enige rekenschap af te leggen over de gevolgen van de onder hun ambtsperiode begane misstanden. In de politiek kom je kennelijk gewoon weg met dit soort gekonkel, maar met democratie heeft dit alles natuurlijk bitter weinig meer te maken.
Excuses werden niet gemaakt (daar gaan doorgaans enkele eeuwen overheen), maar goed, Rutte gaf dus toe dat de regering te hardvochtig geweest was. Dat lijkt me het understatement van het jaar. Net als in de Toeslagenaffaire, waar systematische discriminatie van regeringswege usance was, is discriminatie tijdens de coronatijd opnieuw door de regering genormaliseerd. “Niet normaal maken wat niet normaal is”, had Willem Alexander ooit gezegd, maar ja, dat is, zo is wel gebleken, natuurlijk meer voor de bühne. De QR code was een gedrocht waarvan men ook achteraf zelfs niet de moeite heeft genomen om het nut ervan aan te tonen. Toch werd hij gebruikt voor geïnstitutionaliseerde discriminatie. Ineens was toch normaal gemaakt wat niet normaal was.
Het ergste daarvan was nog wel dat de regering een groot deel van de bevolking zover heeft weten te manipuleren dat mensen dit gewoon lieten gebeuren. Als gevolg van een beleid van bewust gecreëerde tweespalt, aanjagen van angst en dwingende maatregelen vond een groot deel van de bevolking het kennelijk oké dat anderen werden buitengesloten. Het werd, zo leren wij uit WOB documenten, versterkt doordat de vrijheid van meningsuiting werd opgeheven door een innige samenwerking van de regering met de veiligheidsdiensten en speciale psyop teams, want er was slechts één mening toegestaan. Toen de regering haar verbindende taak verzaakte en een Staatswaarheid instelde voelden degenen die de zwaarbevochten vrijheid in gevaar zagen komen de verantwoordelijkheid om hun medemens de ogen te openen. De regering creëerde een vijandbeeld van hen, benoemde hen bij ministerieel decreet tot asocialen, isoleerde hen en gaf opdracht hun vrijheid van meningsuiting online op te heffen. Het miste zijn effect niet, want veel gezagsgetrouwen gingen zelfs hier weer in mee. Het leidde tot problemen en verwijdering tussen vrienden, binnen families en zelfs tussen ouders en kinderen. De impact daarvan is enorm. Het gemak waarmee mensen ertoe gebracht blijken te kunnen worden om de schouders op te halen wanneer hun naasten buitengesloten werden, is schokkend. Dat mensen gemakkelijk te manipuleren zijn om normaliter ongewenst of schadelijk gedrag te gaan vertonen is weliswaar in psychologie en filosofie al tientallen jaren bekend en beschreven, maar het in de praktijk ervaren ervan geeft toch een enorme knik in het vertrouwen. Slechts een enkeling stond op en nam het op voor de gediscrimineerde naasten. Massaal keek men de andere kant op. Hoe gemakkelijk is het dan om nog veel verder te gaan? Waar ligt de grens, en is die er eigenlijk wel? Hoeveel van de mensen die dit achteloos toelieten, hebben achteraf ingezien dat ze gestuurd werden door zorgvuldig bedachte psychologische trucjes? Wie is zo flink geweest om te vragen hoe dat voelde, om zelf hierop terug te komen en toe te geven dat ze hun collega, vriend of familielid nooit hadden mogen laten vallen? Pijnlijke vragen die niet verdwijnen als ze onbesproken blijven, maar die de meesten wel uit de weg gaan.
Dit desastreuze beleid heeft Nederland verwond. Het is onbegrijpelijk dat er zo weinig aandacht is voor deze kwestie die voor talrijke mensen zo traumatisch is geweest. Velen hebben zich in de steek gelaten gevoeld door de mensen op wier loyaliteit ze meenden te kunnen rekenen. Dat is een fundamentele knauw in het vertrouwen. Het bagatelliseren en verzwijgen hiervan maakt het extra pijnlijk. Maar hoe moeten we hiermee verder?
Het blijven meedragen van boosheid en verwijt zal alleen verliezers kennen. Daarom zullen we met degenen om wie we geven uiteindelijk met empathie en begrip nader tot elkaar moeten zien te komen. Wat daarvoor nodig is, is allereerst een oprechte en authentieke introspectie bij beide partijen. Degenen die alles maar lieten gebeuren zouden bij zichzelf te rade kunnen gaan of zij niet ergens een grens hadden moeten trekken, bijvoorbeeld toen discriminatie genormaliseerd werd. De critici van het beleid kunnen zich afvragen hoe zij, in hun verontrusting en angst (ja, ook bij hen!), mensen in hun omgeving afgeschrikt hebben.
Wellicht komen we uiteindelijk tot de conclusie dat angst bij beide partijen een rol speelde: bij de een de angst voor het virus, gevoed door de regering en bij de andere de angst voor het verlies van vrijheid en democratie, versterkt door een gevoel, door diezelfde overheid gemarginaliseerd en geneerd te worden. Door dat te erkennen en te bespreken, door daadwerkelijk naar elkaar te luisteren en oprecht te willen begrijpen wat er met de ander is gebeurd, kan er hopelijk begrip ontstaan voor elkaars positie en kan eenieder doorvoelen of en in hoeverre het opportuun is om de hand in eigen boezem te steken, eentueel excuses te maken, te aanvaarden of beide. De wonden zullen anders moeilijk of niet helen en we zullen in elk geval niet verder komen als we de pijnlijke vragen en het persoonlijke gesprek hierover uit de weg blijven gaan. Misschien is het wel zinvol om hiervoor een jaarlijks terugkerende nationale dag van Begrip en Vergeving te organiseren. Want onderschat het niet: de pijn en het leed zijn groot genoeg om dat te rechtvaardigen.
Blogdo©
Comments (23)
Geef een reactie
Goed, helder en ’to the point’ artikel. Dank hiervoor. Ik wens echter van harte dat er geen enkele eeuwen overheen gaan vóórdat er oprechte excuses worden gemaakt. Gezien de snelheid van veranderingen, het vertrouwen in de (verliezende) oude macht tot het nulpunt is gedaald, èn de naar mijn mening ook snel gaande ontwikkeling in het menselijk bewustzijn. Heb ik er vertrouwen in dat dit eerder, dan eeuwen later zal zijn. En meneer Jan Vingerhoets een mooi als warm idee om in de nabije toekomst een nationale dag van Begrip en Vergeving te organiseren. Graag tot uw volgend artikel. Ik kijk er met belangstelling naar uit. ☘
Wat ongelooflijk mooi en knap verwoord! Dank
Ge-wel-dig analyse!!
Dankje Jan, dit raakt me echt. Ook een goede stimulans om stappen te zetten de wonden te helen. Geen gemakkelijke weg, maar dat is het hele leven niet.
Prachtig en krachtig verwoord.
Hebben de eerstverantwoordelijken Rutte, De Jonge en Grapperhaus de moed de (eerste) stap van erkenning te zetten?
Na hun erkenning en excuses kunnen wonden helen.
Het antwoord van Rutte met steeds dezelfde betekenis: “Ik ben hier nu eenmaal niet om verantwoording af te leggen”, getuigt niet van moed. Het getuigt van angst om na erkenning en excuses openlijk verantwoording te moeten afleggen in de media, in onderzoekscommissies en juridische gremia.
(In de verslavingszorg is stap 1 de basis).
Triest maar waar!
Laten we op 11 maart masaal naar Den-haag gaan.
We staan achter de boeren, en onze vrijheid!
Zo juist verwoord, en nu het belang elkaar weer terug te kunnen vinden. Het zal wat mij betreft niet meevallen. Ik en mijn man zijn keihard geweerd bij onze kroegbaas en zijn vrouw die ook onze vrienden zijn. Hij hield vol aan ‘regels zijn regels’ , we konden weer binnen als de maatregelen voorbij waren. Hij vond dat we privé en zakelijk uit elkaar moesten houden. Mijn mond viel open van ongeloof en verontwaardiging en dat heb ik ook uitgesproken. Op dat moment hebben we besloten geen stap meer in dat café te zetten terwijl we elkaar wel privé zien (zoals hij zelf ook aangaf). Ik wilde niet meteen alle deuren dichtgooien omdat zij ook een onderdeel zijn van een clubje vrienden, Helaas is het vrije en gezellige gevoel weg en heb ik het gevoel dat er een olifant in de kamer staat waar niet meer over gesproken mag worden. De toekomst zal uitwijzen hoe we hier uit komen. Ik ben bang dat er teveel gebeurd is.
Bedankt Jan voor je mooie woorden.
Goed verhaal..
Ria Helmes-Wissing
Verzoening is mooi. Dat kan alleen als beide partijen dat wenselijk achten. Nu de verzoening in de Oekraïne nog ver weg is en 1100 miljard in deze oorlog “geïnvesteerd” is en de wereldvoedselorganisatie 1 miljard tekort komt zie ik dat op nationaal niveau niet gebeuren. Onze leiders hebben een andere agenda denk ik weleens. De tijd zal het leren.
U hield u aan uw artseneed in de misère van de pandemie en doet dat ook nu in uw blog. Zorg voor mensen ongeacht op welke wijze zij gewond zijn geraakt.
Dank u zeer.
Prachtig verwoord, ik voel het net zo. Hier kan niet zomaar aan voorbij gegaan worden. We werden behandeld als tweederangs burgers. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee….
Bedankt voor dit mooie blog !
Dank voor deze beschouwing over het coronabedrog en haar desastreuze gevolgen voor de relatie tussen mensen. Ik ervaar die gevolgen persoonlijk heel nadrukkelijk.
Laten we elkaar toch vasthouden! Want de geprikten zullen ziek worden door beschadiging van het afweersysteem, en de ongeprikten worden een keer opgepakt om onder dwang alsnog geprikt te worden. Hoezéér hebben we elkaar dus nodig!!
Om te voorkomen dat huwelijks- en vriendschapsbanden definitief verbroken raken – wat helaas alom gebeurt! – moet je als kritische wakkere laveren tussen Scilla en Charibdis. Dat is moeilijk, maar niet onmogelijk. Niet meer praten over het hachelijke thema door je een soort van (heilige) onverschilligheid aan te meten! Ooit – en waarschijnlijk niet eens zo ver weg – zullen je partner en je vrienden óók wakker worden, zodra zij in de gaten krijgen dat tallozen in hun omgeving of bekendenkring onverklaarbaar ziek worden door schade aan hun immuunsysteem. En mogelijk gaan zij dat ook aan hun eigen lijf ervaren. En dan zullen zij blij zijn dat ze je nog niet hadden afgedankt. Want nu kun je ze helpen, en steun en troost bieden.
Zó stel ik mij voor dat het zal gaan. Althans, zolang de overheid ons wakkere ongeprikten met rust laat. Maar dat is zij niet van plan. Klaus Schwab en Bill Gates zullen er alles aan doen om iedereen aan het 5g-netwerk te koppelen. Want anders kunnen ze je niet controleren. En dáár zijn de prikken voor bedoeld.
Ja, linksom of rechtsom zijn we allemaal verdoemd. Niemand op Aarde komt ons redden. Iedereen met macht en invloed is door de kabal gekaapt. Alleen God kan ons nog redden. Dus keer naar Hem terug. Híj is een en al liefde! Op Hem kun je vertrouwen, wát er de komende jaren ook met je gaat gebeuren.
Sterkte iedereen!
Wat mooi geschreven, ook ik heb nog heel veel last als ongevaccineerde van de maatregelen en ben vrienden daardoor kwijtgeraakt.
De stress in mijn lijf zorgt voor rug en bekkenklachten.
Naar een huisarts gaan met deze klachten voelt voor mij niet goed, mijn huisarts was echt heel erg voor vaccinatie.
Het is echt heel erg dat dat het zo ver heb moeten komen.
Helemaal mee eens. Elk woord komt binnen. De enige manier om hier uit te komen is met elkaar écht in gesprek gaan en goed luisteren wat de ander te vertellen heeft.
Wow,zo waar en goed verwoord..
Ik vond het als ongevaccineerde ook een hele nare periode en was op het laatst toch bijna gegaan om de prik.Ik was de enige van m’n familie die niet geprikt is, dus veel boosheid. Ook door de media was/ben ik een ongeschoolde wappie..Maar ik ben nu blij dat ik zo sterk was, het was een keuze tussen twee slechten..want ik was ook wel bang om corona te krijgen en heel ziek te worden.Nu denk ik het is gebeurd,we kunnen het niet terugdraaien en ik vind het zonde van m’n energie om boos/ verdrietig te blijven. Trouwens ik ben wel wat gewend, denk alleen maar aan het MRSA bact, daar worden ook zoveel fouten meegemaakt.. Als ik in het ziekenhuis wordt opgenomen en je hebt vleeskalveren of varkens dan volledige isolatie zonder dat je getest bent want je bent een besmetting, verpleging in pakken maar personeel die eten brengt hoeft dit niet..en partner die hetzelfde werk doet kan zo in en uit lopen..ook als ik op bezoek ga in het ziekenhuis wordt er niks gevraagd..gelukkig!!
Ook hier hoor je niemand over want dit vinden we na al die jaren normaal..
Nou ja fijn weer een stukje van u te lezen,het heeft me toen wel steun gegeven..Ben nog wel steeds benieuwd of u zich wel heeft laten prikken..
Met vriendelijke groet
Dag Linda,
Dank voor je reactie. Of ik me heb laten prikken, daar mag je één keer naar raden…
Wat prachtig verwoord en ik voel het helemaal. Zelf vind ik het nog steeds moeilijk om mijn gedachten hierover op orde te krijgen en het uitgesloten voelen te vergeten. Het doet me goed dit artikel te lezen.
Hallo,
Wij 1 zus en 2 broers zijn in gesprek gebleven met ons verschil in zienswijze via e-mail correspondentie. Het is samengebonden in boekvorm: Het negengangenmenu. Nu overal verkrijgbaar.
Door dit boek te schrijven zijn we weer dichter bij elkaar gekomen.
Dank voor deze blog ! Het is belangrijk om in gesprek te blijven en niet vergeten wat de mensheid is aan gedaan.
Caro Baudoin
Beste Caro,
Wat mooi dat jullie deze moeilijke situatie hebben kunnen omzetten in iets positiefs! Ik ga je boek aanschaffen en lezen!
‘De critici van het beleid kunnen zich afvragen hoe zij, in hun verontrusting en angst (ja, ook bij hen!), mensen hun omgeving afgeschrikt hebben.’ Deze zin loopt niet helemaal Jan, maar is wel erg belangrijk in je boodschap.Vanuit wanhoop en zorgen, probeerde ik mensen te overtuigen.Dat werkte niet.Het was echter wel met de beste bedoelingen.Het machteloze gevoel dat hierdoor opgeroepen werd, doet nog steeds veel pijn.Ik hoop ook dat deze wond kan helen.Dank voor je schrijven, moed en vasthoudendheid.Je bent goud waard!
Dank voor je reactie, An. De machteloosheid wordt door velen herkend, merk ik aan de reacties hier en elders. Misschien omdat velen die wegkeken ook nu nog altijd niet beseffen wat de impact daarvan geweest is.
NB het ontbrekende woordje is aangevuld
Spijker op z’n kop!
Na heel veel boosheid omtrent de (bewuste) desinformatie rond corona realiseerde ik mij dat het tijd was om verwijt, veroordeling en dualisme om te zetten in erkenning vd realiteit, begrip, geduld, inlevingsvermogen van anders denkenden.
Als niet geprikte viel dat niet mee want het beleid heeft nogal z’n effect gehad, buitengesloten, geschoffeerd, ik ben soms zelfs als gevaarlijk bestempeld in mijn eigen kring omdat ik nooit heb getwijfeld aan mijn intuïtie die mij vertelde dat mijn natuurlijke afweer systeem toereikend was voor dit virus.
Maar goed, vooruit blijven kijken met een opbouwende open mindset is de enige oplossing, stoppen met verwijten, dualisme, modder gooien, fris en nieuw standpunt innemen en toch trouw blijven aan je eigen waarden.
En hopen dat de ‘andere’ partij geïnspireerd raakt, en zich open kan stellen, de realiteit herkend, erkend in plaats van ontkent, eerlijk zijn naar jezelf en dan ook naar de ander.
Tenslotte creëer je je eigen heden en toekomst.
Jan bedankt voor je moed!
Dag Frank,
Je houding getuigt van veel veerkracht. Hopelijk verspreid je hiermee een positieve inspiratie. Heel veel sterkte daarmee!