Skip to main content

De Wet van de Medemenselijkheid (6): de halfslachtige Raad van State

Geschreven door Blogdoc


“Lafheid is de grootste zonde”

Mahatma Gandhi

Vorige week was er weer een nieuwe aflevering van de bizarre soap in de rechtszaken tegen artsen die weigerden om  hun patiënten met COVID 19 in de steek te laten. In de vorige afleveringen van de serie De Wet van de Medemenselijkheid kunt u lezen wat er aan vooraf ging. 

De behandelingen met ivermectine of HCQ was gebaseerd op adviezen van experts in de VS, die daar goede resultaten mee boekten. En anders dan veel andere artsen lieten deze dappere dokters zich niet intimideren door de dreigbrieven van de inspectie, maar gaven zij hun patiënten het beste dat op dat moment voorhanden was, wetende dat het om zeer veilige behandelingen ging. De eerste vier hadden dus hun hoger beroep bij de Raad van State. De rest -waaronder ondergetekende-  wacht nog op een datum voor de beroepszitting. 

Van de 10 rechtszaken leidden er inmiddels 7 tot het vervallen van de opgelegde boetes en op 18 november 2024 diende het hoger beroep bij de Raad van State. Minister Agema had dit kunnen voorkomen door de boete in trekken. Dat ze dat zou gaan doen was meer dan logisch, want voordat ze in de regering zat, had ze luidkeels van de daken geroepen en getweet dat ze de boetes schandelijk vond. Eenmaal in de regering echter had ze zich laten inpakken door de macht. “Bevel is bevel”, had de NCTV haar dwingend ingefluisterd. Meer woorden waren niet nodig. Fleur knikte net zo hard als haar knieën: ze gooide ze onmiddellijk haar principes overboord, bang als ze was om van het pluche te vallen. Want idealen zijn leuk, maar tussen woord en daad staan bevelen in de weg, en orders van de macht. Zo gaat dat nu eenmaal in de politiek:  een enkele uitzondering daargelaten eindigt de houdbaarheidsdatum van mooie woorden doorgaans op het moment dat ze in de praktijk moeten worden gebracht. 

(Dat was overigens niet anders in coronatijd. Officieel heette het dat men de bevolking wilde beschermen. Daar kwam, zo weten we inmiddels allemaal, werkelijk helemaal niets van terecht. De hele trits aan zinloze maatregelen waarmee men grondwettelijke vrijheden afschafte, de jeugd massaal in depressie stortte, relaties verwoestte en stervende bejaarden letterlijk liet stikken, was gebaseerd op niets meer dan officieel georkestreerd bedrog. Een bedrog dat eindigde met de natte droom van Big Pharma: vaccinatiedwang op straffe van maatschappelijke uitsluiting. Lucratief, maar dat dan wel over de rug van de bevolking, die massaal voorgelogen was dat men het voor een ander moest doen. Wie de druk niet kon weerstaan werd met een experimenteel goedje ingespoten, dat als volstrekt veilig werd gepromoot. Gemakshalve werd er niet bij vermeld dat het spul massaal verontreinigd was met DNA, dat probleemloos de kern van je biologische bestaan op onomkeerbare wijze kon beschadigen, met alle totaal onbekende risico’s van dien. En: hop! kort nadien was daar ineens een nieuw fenomeen: oversterfte. En het zou een blijvertje worden.

Van de bescherming van de bevolking bleef aldus weinig meer over, want sindsdien stierven er tot op heden meer mensen op onverklaarbare wijze dan er aan COVID-19 zijn bezweken. En de oversterfte gaat maar door: vijf, zes busladingen vol extra overlijdens – en dat week in, week uit. Onverklaarde en onbegrepen sterfte – en wat de minister betreft houden we dat laatste graag zo. Want onafhankelijk onderzoek naar die oversterfte vindt de regering niet nodig. Instanties als het NIVEL en RIVM hadden immers berekend dat er niets aan de hand is. Dat hun berekeningen van geen kanten klopten moesten zij al snel ook zelf toegeven – maar dat mocht de pret niet drukken. Maar dit even terzijde). 

Terug naar de dokters die namens  minister Agema voor de rechter gesleept werden. De Raad van State oordeelde dat de boetes formeel juridisch inderdaad mogelijk waren. Wel halveerde zij de boetes met de aantekening dat de artsen hun werk onder uitzonderlijk moeilijke omstandigheden deden en dat er geen enkele twijfel was over hun goede bedoelingen. 

Wacht even. 

Dokters beloven bij hun eedaflegging dat zij naar hun beste oordeel en geweten alles zullen doen om de patiënt te helpen. Helder. De omstandigheden waren uitzonderlijk, maar de artsen wisten dat collega’s in de VS erg goede resultaten boekten. Ook duidelijk. 

Ze handelden, ook volgens de rechter, met de beste bedoelingen en zonder andere belangen na te streven. Prima. En, bepaald niet onbelangrijk: alle patiënten genazen. 

En dan krijgen die dokters dus (?)  een boete! Kafka had het zo bizar niet kunnen bedenken.

Maar het is nog gekker: ongeveer de helft (jazeker: 50%!) van de recepten in Nederland is off-label. Nog nooit werd er een boete voor gegeven, zelfs niet als daar risico’s aan zaten. Bij het extreem onschuldige ivermectine en HCQ – middelen die gewoon op voorschrift te verkrijgen zijn – gebeurde dat dus ineens wel. Het is onmogelijk uit te leggen. 

Veel van mijn aangeklaagde collega’s zijn nu bang dat veel artsen nu geen off-label recepten meer durven voorschrijven: je krijgt er immers een boete voor. Dit zou tienduizenden patiënten duperen. Psychiaters kunnen zelfs wel ongeveer stoppen met werken, want het gros van hun recepten is off-label. Deze collega’s kan ik geruststellen: die angst is ongegrond, en ik leg hier uit waarom. 

Off-label voorschrijven, hoe gangbaar ook, is buiten deze twee middelen nooit eerder beboet en dat gaat voorlopig ook echt niet gebeuren. Want het argument dat off-label voorschrijven niet zomaar mag, is niets anders dan een drogreden. Het ging natuurlijk helemaal niet om het off-label voorschrijven, ben je mal zeg. Want als het daar werkelijk om zou gaan, zou de minister al vele jaren geleden begonnen zijn met het uitdelen van boetes. Maar dat was het punt niet en daar is het ook nooit om gegaan. Er moest gewoon korte metten gemaakt worden met die dwarse artsen die niet blindelings orders volgden. Die dokters die hardnekkig volhielden dat zij hun patiënten wilden helpen. Dat soort types zit het verdienmodel van de farmacie alleen maar in de weg en dat kun je er als regering echt niet bij hebben. 

Het ging niet om zorg. Want als het werkelijk om de gezondheid van mensen was gegaan, dan had de regering de capaciteit van de IC’s in het land uitgebreid. Maar het tegendeel is gebeurd: recent klaagde een IC arts uit het Bernhoven Ziekenhuis in de Volkskrant dat de capaciteit zelfs lager is dan voor corona. 

Het ging niet om het redden van levens. Want als het daar werkelijk om te doen was geweest, had de regering onmiddellijk grondig onafhankelijk onderzoek laten doen naar de onverklaarde oversterfte die steeds piekte na elke vaccinatieronde en die nog altijd doorgaat ondanks aanhoudende pogingen van het RIVM om dat te verdoezelen. Dan was het instellen van de enquêtecommissie niet eindeloos gesaboteerd en vertraagd en had het voltallige kabinet aan de lippen van Ronald Meester en Herman Steigstra gehangen. Nee, een kabinet dat het amorele eufemisme ‘sneuvelbereidheid’ schaamteloos als een deugd uitvent, is moreel te verrot om werkelijk om levens te geven. 
Het ging niet om de mensen. Want als het daar echt om zou zijn gegaan, waren fundamentele vrijheden niet met een pennenstreek buiten werking gesteld op een manier die slechts in totalitaire staten wordt gezien. Dan waren andersdenkenden niet gecanceld, buitengesloten of beschimpt. Dan waren scholen niet gesloten en had men kleuters niet opgezadeld met schuldgevoelens over hun grootouders. 

Het ging al helemaal niet om integriteit of medemenselijkheid. Want ware dat zo geweest, dan was er geen Toeslagenaffaire geweest. Dan waren mensen als Jona Walk, Jan Bonte en Saskia Mostert niet beschimpt, maar juist met het allergrootse respect behandeld. Dan waren wij als ‘off-label’ artsen nooit, nooit voor het gerecht gedaagd, puur omdat we patiënten hielpen. 

Het ging om winst, het ging om controle. Het ging om het monddood maken van elke andere mening.

De Raad van State had een unieke kans om duidelijk te maken dat er nog rechters zijn die zich hiervoor niet laten gebruiken. Het was een schot voor open doel, zeker nadat zoveel rechters de boetes al geschrapt hadden. Maar die kans is grandioos gemist. 

Met deze halfslachtige vlees noch vis uitspraak heeft de Raad het niet aangedurfd om de minister een welverdiende oorvijg te geven en te zeggen:  “Blijf met je poten van de autonomie van die artsen af. Dokters die nog oprecht de Medemenselijkheid beoefenen, bestraf je niet. Integendeel. Minister, toon nu eens een keer wél ruggengraat, doe nu eens een keer níet zo laf en neem een voorbeeld aan deze mensen.” Als de Raad dát nou eens gezegd zou hebben, dan had ik nog enig vertrouwen gehad. 

Binnenkort zal mijn zaak voor de Raad behandeld worden. Ik heb geen illusies: de uitspraak staat al vast. De Raad leest dit stuk vast mee. Prima. Dan kan ze alvast lezen hoe ik over deze uitspraak denk.

We zullen er zijn, mijn collega’s en ik. Trots en zonder enige spijt.

Blogdo©

Comments (93)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

23
mrt, 2025
Jan Vingerhoets

Populair

Meld je aan om niets te missen

Mijn blogs verschijnen voorlopig nog op Linked in maar worden steeds sneller verwijderd. Wil je op de hoogte blijven als er nieuwe blogs verschijnen en ze hier teruglezen? Meld je dan aan en ik zorg dat je een bericht krijgt. 

Share
Kopieer link
×