Het strekt een mens tot eer om ruzie te vermijden: alleen een dwaas stort zich in een strijd.

Naar: Spreuken 12:20

Het is weer zover: de dagen worden korter, het duister neemt de overhand. Wie een beetje melancholisch wil schrijven, komt al snel in de verleiding om dit natuurlijke fenomeen als symbolisch te interpreteren – maar ik vertik het.

Want we hebben de lengende nachten niet nodig om te zien wat er gebeurt: boven ons gestelde snoodaards strooien rijkelijk met het zwarte gruis van naargeestigheid. Het prikt in onze ogen en vertroebelt onze blik.

Als kind werd ik rond deze tijd regelmatig door mijn ouders mee naar de kerk genomen. Omdat ik maar niet kon begrijpen wat daar gebeurde, voelde ik mij er in de loop der jaren allengs ongemakkelijker. Een voorganger las teksten voor, niet zelden in oud-Grieks of Latijn. Maar wat was de betekenis van al die woorden? Ik wist zeker dat vrijwel niemand er ook maar een snars van begreep. Toch hinderde dat de massa kennelijk niet om na elke voorbede letterlijk in koor en op commando aan te sluiten met een gedwee “Amen”.

Maar waar stemden al die mensen eigenlijk mee in? Letterlijk ja en amen zeggen op een tekst die je niet begrijpt: als 17 jarige kon ik daar al niets mee.

Dus ik zat tijdens zo’n viering braaf mijn tijd uit, wetende dat de communie doorgaans het slotakkoord van de viering inluidde. “Vrede zij met u allen”, sprak de pastor aan het eind de verlossende woorden.

“Amen”, antwoordde de massa eendrachtig.

“Vrij!” dacht ik.

De vieringen tijdens Kerstmis duurden altijd een stuk langer. De voorganger preekte dan dat je als volgzame gelovige niets te vrezen had. Ook daar had ik zo mijn gedachten over, want wat nu als je de pech had om een ander geloof te hebben meegekregen? Of als je woonde in een van de vele landen waar jongeren als ik nog nooit vrede hadden meegemaakt? Dat leek me toch een geval van overmacht en het leek mij redelijk dat God daar coulant mee om zou gaan. Terwijl ik om mij heen keek zag ik hoe een luid ‘halleluja!’ de ruimte vulde, gezongen door een massa gelovigen. Ik observeerde graag: de monden openen zich voor onbegrijpelijke teksten, gezang, de ogen gesloten: ik vond het allemaal op zijn minst vrij ingewikkeld en bedacht dat het misschien ook wel symbolisch was.

Vrede voor alle mensen. Het is een mooie wens, zeker in de kersttijd – maar juist daar krijgt ze soms een wrange klank. Want net als destijds in de kerk vraag ik me af wat de waarde is van vredeswensen voor de hele wereld als we niet eens van plan zijn om dat zelfs maar te probéren. Dan worden die mooie worden ineens holle, woorde- en waardeloze kreten, want temidden van een dagelijkse werkelijkheid van geweld en verderf is vrede voor velen een onbereikbare utopie. Hoe oprecht en eerlijk zijn we eigenlijk als we die zeggen na te streven terwijl we ondertussen sneuvelbereidheid tot deugd verheffen? Durven we daarnaar te kijken?

Met Kerstmis vieren we de komst van een nieuwe Verlosser die ons de weg wijst. Het is vast een wrang en cynisch toeval dat die rol nu wordt gepakt door Mark Rutte, de man van schandalen en leugens, de man die op zijn knieen naar Brussel kroop, een slijmerig spoor van machtswellustig kwijl achter zich aan slepend.

Mark had voor ons een wel heel bijzondere kerstboodschap. Geen vredeswens, maar de wens om ons te prepareren voor oorlog. Hij riep ons op om onze geest niet in te stellen op vrede of verdraagzaamheid, noch stelde hij voor om te bekijken hoe we geweld kunnen doen stoppen. Nee, zijn boodschap was anders: laten we, aldus Rutte, voorafgaand aan de herdenking van Christus’ geboorte, menslievendheid en verdraagzaamheid alsjeblieft vergeten. Laat onze harten verkillen en zich vullen met angst, zo luidde voor de goede verstaander de stupide boodschap van Rutte vlak voor het kerstfeest. Woorden die hem leidden tot het uiteindelijke doel: een oproep om offers te brengen voor de aankoop van meer wapentuig, die verderf zaaien en jonge medemensen om het leven te brengen. Jongens die eigenlijk ook gewoon naar huis zouden willen.

Gelukkig zie ik steeds meer mensen om mij heen die daar noch ja, noch amen tegen zeggen. Tuin er niet in, lieve mensen. Meer wapentuig? Who profits? De psychologie hierachter lijkt, precies zoals werd aangetoond bij het coronabeleid, uit de koker van de psyop-teams te komen: creëer eerst zelf een probleem door tegen alle afspraken in de NAVO geleidelijk oostwaarts uit te breiden. Draai dan oorzaak en gevolg om door juist de ándere partij van agressieve bedoelingen te beschuldigen. Boezem de mensen vervolgens angst in, net zolang totdat ze zélf gaan vragen om stevige maatregelen, precies zoals ze zich voorheen gewillig hun grondrechten lieten afpakken. En je zult het zien: als je alles maar verkoopt onder het mom van onze veiligheid gaan velen er opnieuw in mee. Want met een mindset van oorlog gaan mensen roepen om een sterke leider, gaan ze zich opnieuw achter die vermetele doelen scharen en roepen om meer leger, meer wapens, meer strijd. En velen zullen ook nu weer andersdenkenden gaan veroordelen. Oorlogen, lieve mensen, zijn een primitieve vorm van strijd, waarin gewone mensen zoals u en ik de dood in worden gejaagd terwille van de machtswellust van leiders die zelf veilig achter een bureau zitten. Trap er niet in, niet opnieuw.

Ik wens u allen wijsheid en een oprecht kerstfeest, waarin we elkaar niet alleen vrede en verdraagzaamheid toewensen, maar daar ook daadwerkelijk naar handelen.

Blogdo©

‘Muziek is de krachtigste vorm van magie’

Marilyn Manson

Mijn ouders hadden het beste met hun kinderen voor en daarom hadden ze een strak plan met de opvoeding. Of dat in mijn geval uiteindelijk veel uitgehaald heeft weet ik eerlijk gezegd niet zeker, maar op het onderdeel van mijn muzikale vorming moet ik bekennen dat de resultaten nogal beperkt zijn gebleven. Dat ging er ook vrij spartaans aan toe: als jongetje van een jaar of 10 dat liever buiten wilde spelen volgde ik een maar liefst 3 jarige cursus muziektheorie. Het bleek met afstand een van de meest effectieve drilmethodes om bij een kind elke interesse in het maken van muziek in de kiem te smoren. Een jaar lang blokfluitles deed de rest. Maar de band tussen de geest en muziek kan kennelijk wel tegen een stootje, want ondanks al deze ontberingen kan ik erg geraakt worden door mooie muziek, vooral als ik die samen met anderen beluister. 

Muziek kan bruggen slaan, bijvoorbeeld tussen spiritualiteit en wetenschap. Het universum is iets wat die twee nog wel gemeen hebben, maar zaken als emotie en gevoel laten zich toch lastig vatten in cijfers en getallen. En in tijden van tegenstrijdige informatie weet je soms niet meer welke weg je nu moet volgen: die van tabellen, grafieken en dashboards of toch die van onderbuik, hart en intuïtie. Maar hoe kan iemand die beide waardeert en daarom juist zoekt naar synergie en verbinding, die verbinding vinden in de muziek?  Ritme en melodie zijn immers nog wel meetbare grootheden, maar hoe meten we de effecten van muziek op onze stemming en gemoed? Daar wordt het toch allemaal minder grijpbaar, hoewel de heilzame effecten van muziek al sinds duizenden jaren bekend zijn. Zo werd de combinatie van harp- en fluitmuziek in de Middeleeuwen toegepast als therapie voor jicht, een behandeling die tegenwoordig vermoedelijk als off-label en dus gevaarlijk wordt beschouwd. In die tijd was affiniteit met muziek zelfs een voorwaarde voor toelating tot de opleiding tot arts. Asklepios, onder medici geen onbekende, beval muziek aan als remedie tegen passie (persoonlijk zou ik daartegen overigens niet meteen een behandeling aanbevelen. In de loop der jaren heb ik de passie leren kennen als een zeer aangename en nuttige emotie: ik krijg er vleugels van!). De insteek van Aristoteles spreekt me dan weer wat meer aan, want hij stelde vast dat  bepaalde muziek de ziel zuivert. Dat lijkt me een bijzonder nuttige toepassing: ik ken wel wat mensen die ik dat met klem zou willen aanbevelen, bij voorkeur met de volumeknop helemaal open en de repeat-functie aan. 

Hoe groot de effecten van muziek op het gevoelsleven kunnen zijn heb ik ook onlangs zelf weer mogen ervaren tijdens een prachtig Inner Peace concert, georganiseerd door de onvermoeibare Vrouwen voor Vrijheid. De prachtige muzikale kunststukjes van Anne Fernhout, Loes Schippers en the Wanderer creëerden een betoverende sfeer in de entourage van de oude kapel. Hun muziek wist binnen te dringen in de ziel van het publiek en werkte zó verwarmend en verbindend dat het me aan het denken zette. Losgezongen, vrij en zacht gedragen, lieten mijn gedachten me ervaren dat er een prachtige kracht in ons sluimert, een die verbindt, die gevoelens los weet te maken van liefde, hoop, vreugde en saamhorigheid. Een kracht die we niet altijd kennen of herkennen, maar die belangrijker is dan ooit tevoren. Maar wat is toch die sluimerende energie die door muziek in ons wakker gekust wordt? En hoe komt het dat pijnstilling en zelfs narcose beter werkt als je het combineert met Mozarts harpconcert in C-majeur? Wat is de verklaring dat muziek het immuunsysteem lijkt te versterken en  dat vrouwelijke hormonen de effecten van muziek op het brein beïnvloeden?

Wie gewend is om de ‘waarom’-vraag te stellen, zal dat ook hier willen doen. En het is daar dat verbinding tussen wetenschap en mystiek wel eens van pas kan komen. Recent publiceerden onderzoekers uit Zürich een onderzoek naar de effecten van muziek op het brein. Zij legden proefpersonen in de MRI scanner en lieten hen vervolgens luisteren naar live muziek. Wat bleek: in het ingewikkelde netwerk van miljarden zenuwen, verantwoordelijk voor het regelen van emoties, ontstond er ineens een drukte van jewelste. Het was een ongelooflijk gekrioel van activiteit, vooral van en naar de zogenaamde amandelkern, een centraal knooppunt voor plots geactiveerde emoties als genegenheid, verbinding en vreugde. Vooral als er contact  was tussen de muzikanten en hun ‘publiek’ ging de hersenactiviteit in het emotie-gebied zo ongeveer door het dak. De conclusie was glashelder: muziek, en met name live muziek, heeft een enorm stimulerend effect op onze emoties. 

Leuk hoor, om dat allemaal te kunnen meten en in kaart te kunnen brengen, maar tegelijk is het bijna jammer om zoiets moois en mystieks terug te brengen tot anatomische structuren, hersenkernen en elektrische impulsen. Misschien is het wel een deel van de schoonheid dat we dit mysterie niet helemaal kunnen ontrafelen. Meten is weten, maar soms is voelen beter. 

Want door samen te luisteren naar en te genieten van muziek, door de energie van klank en melodie werkelijk te laten doordringen in je hart, ontstaat er een gevoel van verbondenheid. Muziek bevrijdt ons van onze soms zo belemmerende individualisering, zij verbindt juist en brengt mensen op gevoelsniveau bijeen. Ik liet de hartzang van Anne binnenkomen, luisterde naar Nikos’ raad (‘listen to you own souls radio’) en kreeg kippenvel bij de sublieme vertolking van de Prayer of the Mothers. Als je de energie echt vrij laat binnenstromen, ervaar je haar betovering, voel je hoe het ritme je vastpakt en omhelst met de warmte van een universele taal die alles verbindt, met een kracht vele malen groter dan alles wat mensen ooit uiteen dreef. Zacht zweven dan de tonen door de ziel, raken haar even aan en vormen als zuiver klinkende spinsels een helder web van verbondenheid tussen hoofd en hart. Zij fluisteren hun eigen verhaal, hoorbaar maar meer nog voelbaar voor een ieder die in staat is om zich te openen voor haar mystiek en magie. 

Muziek verbetert de stemming, brengt mensen nader tot elkaar en stimuleert onderlinge verbinding, zo concluderen de Zürichse onderzoekers. Maar om eerlijk te zijn heb ik daar geen MRI scanner voor nodig: die conclusie had ik al getrokken tijdens het prachtige Inner Peace Concert. 

BlogdoⒸ

Dit blog is eerder gepubliceerd in nummer 10 van het Magazine We are Pioneers, een magazine met positieve berichtgeving in veranderende tijden.

“Alle wijsheid begint met verwondering“

Socrates 

Lieve Naïa, 

Daar ga je dan, samen met papa en mama, terug naar huis in Portugal. Ik zwaai je uit, tot de auto niet meer zichtbaar is. Nee, ik zwaai nog wat langer, gewoon voor de zekerheid want na wekenlang logeren gaan we je weer heel erg missen en zolang ik zwaai ben je volgens mij nog niet echt weg.

Het is nog maar een jaar geleden dat je, omringd door liefde, bij ons thuis werd geboren. Hoewel het zomer was, leek het wel een kerstverhaal. Je zwangere ouders hadden geen woning meer in Nederland, maar hier in ons huis, een oude herberg, was natuurlijk plaats voor je geboorte. We maakten een knusse plek voor jullie in het atelier, dat al zoveel functies gehad had. Eerst maakte oma er prachtige schilderijen, later hadden we er een verboden restaurant voor gedisqrimineerde vrijheidsstrijders. Energetisch gezien kon je je vermoedelijk geen betere, fijnere en symbolischer plek wensen om geboren te worden. Misschien is dat wel de oorsprong van die vrije, open blik in je prachtige ogen. 

Papa en mama deden het heel knap. Toen de weeën begonnen werd de vroedvrouw doodleuk in de tuin geparkeerd – want bevallen is een natuurlijk proces. De kraamzuster werd luttele minuten na aankomst vriendelijk doch beslist weer huiswaarts gestuurd – want een liefhebbende familie volstond. En de dame van het consultatiebureau die enkele dagen later aan de deur stond mocht na een kopje thee weer onverrichterzake vertrekken – want vertrouwen in natuur en intuïtie. Tijdens je eerste levensmaanden woonde je, heel knus, met papa en mama bij ons. En wat hadden we het gezellig!  Voor even ging je weer terug naar je huis in de adembenemend prachtige Portugese natuur die voor ons zo bijzonder en voor jou zo vanzelfsprekend was. 

Maar luttele maanden later was je weer terug en in de afgelopen weken mochten we weer elke dag van je genieten. We hebben je eerste schaterlach mogen horen, we mochten zien hoe je leerde opstaan, vallen en weer doorgaan, hoe je de techniek van het speedkruipen onder de knie kreeg. We zagen hoe nieuwsgierigheid je dreef om op trappen te klimmen om vervolgens niet meer terug te kunnen, hoe je snel en effectief kasten leeg haalde, in de vaatwasser kroop en, heel loyaal, mijn belastingaanslag verscheurde. We zien hoe super trots je bent, elke keer als het lukt om even op je eigen benen te staan. Hoe je een eigen persoonlijkheidje wordt. 

Je fascinerende gebrabbel, je vragende intonatie: want alles is nieuw en verwondert. Nog even en je kunt beginnen met praten. We kunnen niet wachten om te horen wat je te zeggen hebt. Want zo maak je nog meer contact, echt contact met de mensen om je heen. Zo leer je niet alleen hén kennen, maar ontdek je ook wie je zelf bent. Als je wat verder bent kun je zelfs nadenken over de wereld. En, hoe gek het nu ook klinkt, je zou later zelfs een eigen mening kunnen gaan krijgen… Dat is trouwens niet altijd even gemakkelijk. Later leg ik je nog wel eens uit wat ik daarmee bedoel, nu nog maar even niet. Je bent immers nog maar net begonnen om de wereld te begrijpen. Wij trouwens ook. 

Over een tijdje zul je van je ouders leren dat de wereld aardig is, en mooi. Dat veel mensen lief zijn en heel erg hun best doen om de wereld mooier te maken voor kinderen zoals jij. Maar lieve Naïa, over een tijdje  -maar nu nog lang niet- zul je leren dat die mensen het niet altijd gemakkelijk hadden. Soms werden ze geplaagd, of mochten ze zelfs niet meer mee spelen. Dat is niet erg lief natuurlijk. Doe daar maar nooit aan mee, want net als jij wil iedereen in een mooie wereld leven. En ik voel helemaal dat dat met jou moet lukken. Dat kan gewoon niet anders, met jouw lachende, blije oogjes. Twee helderblauwe knikkertjes boven de rand van het bed als je wakker wordt. Met je kleine vingertje, dat overal heen wijst als ik met jou op mijn arm door de tuin loop. Dan wil ik je al het moois laten zien, maar besef ik plots dat jij het juist bent die aan míj leert om  -nu pas-  echt goed te kijken en te luisteren. Door jouw wijzende vingertje krijgt het begrip ‘wijsheid’ dan ook ineens een heel nieuwe betekenis. Want jij verbaast je over elk takje aan een boom, reikt me een verdroogd maar juist daardoor prachtig gekruld blaadje aan en laat me zien dat het eigenlijk een klein kunstwerk is. Samen verwonderen we ons over een spinnetje dat zachtzuivere zilverdraadjes spint van links naar rechts. Zo mooi, zo kwetsbaar kan verbinding eruit zien. Door jou gaan alle zintuigen open en ga ik begrijpen dat het zoemen van de bijen een antwoord is op het zachte gefluister van de bloemblaadjes, alleen hoorbaar voor wie totaal onbevangen kan luisteren. Flinterdunne vlindervlerkjes fluisteren nooit eerder ontdekte geuren naar ons toe. Hun zwakke bries blaast door je goudblonde haartjes, zacht als een zonnezucht, om tenslotte te verdwijnen in een grote leegte waarin zingzaggende vogels gewichtloos jubelen. Ik houd mijn adem in: zonder jou zou dit alles aan mij voorbij gegaan zijn. 

Maar inmiddels knabbel je met volle aandacht en kleine elfenhapjes in alle rust aan een vers geplukte braam. Langzaam en voorzichtig  onderzoekend zet je je nieuw verworven tandjes in de breekbare huid van een kleine tomaat, en onderwerp je de minuscule pitjes ėėn voor ėėn aan een nauwgezette inspectie. Alles wat je ziet, voelt en proeft is nieuw: al je nieuwe ontdekkingen, een web van uit nieuwsgierigheid gesponnen draden, vormen een doorzichtige deken van zachte verwondering. Samen met jou verbaas ik me. 

In het  stoeltje aan het stuur van de fiets word je enthousiast van een vogel in de lucht, van wuivend riet en de wind in je gezicht. Ritmisch wiegt je kleine lijfje mee in je stoeltje als oma en ik samen lang vervlogen liedjes voor je zingen: een hobbelige weg is niet langer lastig maar wordt een feestje, want jouw lang aangehouden “aaaaaa” wordt fijntjes vertrild tot kleine stukjes stemstaccato. 

Thuisgekomen trappel je van plezier als je knuffel-elandje vol zacht verlangen op je zit te wachten. Je krijgt niet genoeg van het verhaal van Nijntjes verjaardag, ook niet als ik het voor de tweehonderdzesenveertigste keer voorlees. En steeds als Nijntje haar verjaardagskadootje krijgt is het weer spannend, en kraaien we het samen uit van enthousiasme zodra ze het heeft uitgepakt…. 

Lieve Naïa, door jou zie ik pas echt hoe mooi de wereld kan zijn: voor jou en alle kinderen zoals jij moeten we zorgen dat dat ook gebeurt. Hoe klein je ook bent, je bent groots als lichtpunt in een tijd die de laatste jaren niet altijd gemakkelijk en fraai was. Maar net als onze kinderen ontsteek jij een onuitputtelijke bron van liefde en gedrevenheid, laat je ons ten diepste voelen wat ons te doen staat en waarom.

Aan ons als volwassenen de taak om jou te laten ervaren hoe liefde, respect en verdraagzaamheid de bouwstenen vormen voor alles wat de wereld en het leven de moeite waard maakt. In dat ene jaar heb je ons leven enorm verrijkt: verwondering en verrukking vermengden zich tot ontroering toen je ons de lessen leerde over de prachtige eenvoud van geluk. 

De tijd is voorbij gevlogen. De auto is de bocht al om, maar ik blijf ook nu weer zwaaien, want inmiddels weet ik het zeker: zolang ik dat doe ben je nog niet echt weg. 

Lieve Naïa, kom nog maar vaak terug. Je opa kan nog zóveel van je leren. 

Dit blog is eerder gepubliceerd in nummer 9 van het Magazine We are Pioneers, een magazine met positieve berichtgeving in veranderende tijden.

Het is verkiezingsdag: vandaag vieren we de democratie. Iedere volwassen ingezetene mag zonder last of ruggespraak, in volledige vrijheid, zijn stem uitbrengen. Dat klinkt geweldig, toch? 

Maar het klinkt aanzienlijk mooier dan het is. Ik zou zeker gaan stemmen, maar wie niet nadenkt is als een kind in de draaimolen: voor de illusie van controle  mag je een rondje mee achter een van de 6 stuurwielen in een autootje, waarvan de draairichting uitsluitend wordt bepaald door de uitbater van de attractie. En aan het eind van de rit ben je geen meter verder gekomen. 

Zo gaat het ook met de verkiezingen. We kiezen tussen enkele vertegenwoordigers van een baantjescarrousel, die vooral met hun eigen carriere bezig zijn en de macht in ons land allang hebben overgeheveld maar ongekozen globalistische organisaties. Als kiezer is u nooit iets daarover gevraagd, maar u moet niet zeuren, want u hebt elke 4 jaar een vakje rood mogen maken, waarna de uitbaters geheel autonoom hun rondjes draaien en zich vier jaar lang geen seconde meer om u bekommeren.

Slechts een enkele politicus prikt door dit placebo-circus heen en heeft zelfs het lef om dat voluit te benoemen. Maar die wordt dan ook op alle mogelijke manieren buitenspel gezet. 

Eerst trof een paraplu Thierry Baudet hardhandig op het hoofd en enkele weken later was er een andere minkukel die het met een bierfles op hem gemunt had. De vergelijking dringt zich op met de aanvallen op Pim Fortuyn die eerst taarten en later kogels in zijn gezicht kreeg. Zo proberen laaghartige lieden de democratie het zwijgen op te leggen. Onder het mom van antifascisme bedienen zij zichzelf van geweld, een van de handelsmerken van de stroming die ze zeggen te bestrijden. En wat je ook van Baudet en zijn beweging vindt: op fascisme heb ik ze nooit kunnen betrappen. 

Toen ik de beelden zag, vroeg ik me trouwens af wat hier eigenlijk de rol van de politie is. Tijdens de paraplu-aanval kwamen ze nauwelijks in actie en na het bierfles-incident mochten de voorvechters van geweld rustig voor het politiebureau blijven staan met teksten als het weinig aan de verbeelding overlatende ‘Pim Fortuyn is dood’. Het is absurd dat dergelijke provocaties klaarblijkelijk voor de politie geen aanleiding vormen om op te treden. Ronduit stuitend is het contrast met de toenmalige coronademonstraties op het Malieveld, waar volstrekt vreedzame demonstranten door de politie werden bedreigd met honden en hen met waterkanonnen ernstig letsel werd toegebracht. Niemand van hen had enig geweld gebruikt of bepleit. 

Natuurlijk putten de andere politici zich uit in veroordelingen. Wat moeten zij anders? 

Maar het zijn absolute krokodillentranen, want net als de media hebben zij geen enkele gelegenheid onbenut gelaten om Baudet zonder enige onderbouwing te framen als een extreemrechts gevaar. Het is een beproefd concept: plak met zijn allen een veroordelende term op een persoon en het is niet eens meer nodig om met voorbeelden of bewijzen te komen, de massa neemt het kritiekloos over, het framen doet vanzelf zijn werk. De media doet hier driftig aan mee, want wie niet in het plaatje past wordt ofwel doodgezwegen ofwel in de val gelokt en van een negatief frame voorzien. En dan is er altijd wel een gek die dit meent om te moeten zetten in geweld, waarna je dan als politicus  je handen in onschuld kunt wassen en luidkeels kunt roepen hoe schandelijk dit is. Donder op, wat een schijnheiligheid. 

Maar de val werkt  niet altijd, zoals we zagen bij de absurde vertoning die NPO in elkaar tructe met een zogenaamd ‘representatief’ publiek. De zorgvuldig gecaste Bram, een karikatuur met hoog Jiskefetgehalte, kreeg hierin een zielige hoofdrol waardoor het nauwelijks nog mogelijk was om hem, of eigenlijk het hele programma, serieus te nemen. Bram stelde dat hij in al zijn slachtofferigheid veilig over straat zou moeten kunnen. Met dat laatste ben ik het overigens helemaal eens. 

Maar vervolgens bleek hij Baudet daar persoonlijk verantwoordelijk voor te stellen, getuige de vraag aan de politicus hoe die daar persoonlijk voor zou gaan zorgen. In tegenstelling tot Bram koos Baudet nou juist niet voor de slachtofferrol. Want het was natuurlijk wel een inkoppertje: terwijl Brammetje, veilig glitterend over straat paradeerde was het niet hij, maar juist Baudet die kort tevoren een hersenschudding was gemept. Maar laatstgenoemde liet zich wijselijk niet verleiden om zich te verlagen tot de laffe emo-tv van zijn opponenten. De juiste vraag was natuurlijk geweest: hoe gaan al die politici en de media, die niet ophouden met framen, voortaan zorgen dat echte  oppositieleden ongedeerd over straat kunnen? 

Dit alles illustreert hoe ziek het  fundament onder onze schijndemocratie is. Meningen die niet gedeeld worden zijn kennelijk voor menig gestoorde lafaard reden om geweld te gebruiken, daarbij subtiel aangespoord door het framingproces. Een politicus die vragen stelt bij het faciliteren van oorlogen met miljarden overheidsgeld, een actie waarvoor geen kiezer zich ooit heeft mogen uitspreken, terwijl ondertussen de overheidsfinancien overeind gehouden moeten worden met voor velen onbetaalbare energiebelastingen en bezuinigingen op ouderenzorg: zo’n politicus doet zijn plicht. Daar zijn er niet veel meer van: verreweg de meeste politici maken zich vooral druk over hun baantje en carriere. 

Als het zo uitkomt wisselen zij daarbij zo nodig zonder blikken of blozen net zo vaak van ideologie als van ondergoed. Zo plande Rutte de kabinetsval heel toevallig zo dat hij zijn handen op tijd vrij had voor een leuk baantje bij de NAVO (een sollicitatie die hij zorgvuldig had voorbereid met harde oorlogsretoriek) en verhuisde Yeşilgöz in de afgelopen jaren geruisloos van SP via PvdA naar VVD, want zodra de macht lonkt, ruil je natuurlijk gewoon je principes in: veel van onze politici hebben helaas de ruggengraat van een slak met een dwarslaesie. 

Iemand als Baudet heeft nooit geweld gepropageerd, stimuleert geen oorlogen en was, heel anders dan Rutte (‘we steunen Israël onvoorwaardelijk’), zeer genuanceerd over het conflict in Israël: “ik rouw om alle onschuldige slachtoffers aan beide zijden”. Zeker, hij is openhartig en spreekt in tegenstelling tot veel anderen niet volgens voorgeprogrammeerde scripts, waardoor er weleens een wat onhandige opmerking uit komt. Maar liever zoiets menselijks dan de totale kilheid van Rutte, bij wie het onzeglijke leed van de Toeslagenaffaire aan de schuldige handen kleeft en die het overheidsbudget liever besteedt aan granaten en ander wapentuig dan aan compensatie van de slachtoffers van de onterechte kinderroof of van de gaswinning in Groningen, en die als dat zo uitkomt noch in zijn telefoon, noch in zijn hoofd enig geheugen blijkt te hebben. Zou hij dan misschien ook een klap op zijn hoofd gehad hebben? Dat is dan vast geen pijpje pils geweest, maar gezien de mate van geheugenverlies op zijn minst een flinke Magnum met zwaar bier. 

Het minste wat we kunnen doen is vandaag steun betuigen aan een van de politici die zich ten koste van lijf en leden persoonlijk sterk maken voor het herstel van  vrijheid en transparantie, zwaarbevochten waarden die onder onze ogen wegsijpelen. Dit is geen stemadvies, maar heel veel keuze laat dit criterium nu ook weer niet.

Blogdoⓒ