Auteur: Jan Vingerhoets

Prikwijsheid

Geschreven door Jan Vingerhoets op 08/09/2024. Gepost in Coronaria. 34 reacties op Prikwijsheid

“De waarheid zal je bevrijden, maar eerst zal ze je mateloos irriteren”

Susan Scott, schrijfster

Daar gaan we weer: de overheid verstuurt weer massale uitnodigingen voor de zoveelste herhaalprik tegen COVID-19. Ook artsenorganisaties, waaronder de Landelijke Huisartsen Vereniging, doen weer kritiekloos mee. Alleen het Artsen Collectief komt met een genuanceerde reactie middels een duidelijk en uitgebreid onderbouwd statement in de campagne Prikwijs. Is eerlijke informatie eigenlijk geen basisvereiste om een wijs besluit te kunnen nemen?

Daar zit hem de kneep. Desinformatie is de plaag van deze tijd, waarschuwt de overheid. Of die bewering klopt, kan ik niet goed beoordelen, want men laat na om aan te geven wat desinformatie nu eigenlijk is en wie dat bepaalt. Het lijkt er op dat door de overheid aangewezen instanties een verhaal mogen construeren dat dan als De Waarheid wordt beschouwd en dan vervolgens alles dat daarvan afwijkt automatisch tot desinformatie wordt bestempeld. Dat hebben we natuurlijk al heel vaak gezien: dansen met Janssen, je doet het voor een ander, uit en te na getest, bijwerkingen zijn er niet. Kleuters werden opgezadeld met de verantwoordelijkheid voor het leven van oma – dat alles was afkomstig van de overheid en daarmee dús geen desinformatie: de overheid als WC-eend. In elk geval kunnen we stellen dat overheid, journalisten en artsenorganisaties gewoontegetrouw bleven wegkijken toen een recent verschenen belangwekkend wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak van oversterfte opzienbarende resultaten liet zien. Is het eigenlijk ook desinformatie als je de andere kant op kijkt en belangwekkende informatie negeert?

Als we echter desinformatie definiëren als ‘informatie die niet klopt met de feiten’ dan wordt het al helemaal anders. Zo beweert het RIVM dat er al enige tijd geen oversterfte meer is, maar kijk je naar de feiten dan is er toch echt iets heel anders aan de hand. De sterfte schoot omhoog sinds we zijn gaan vaccineren en vertoonde steevast een piek -al dan niet toevallig- na elke vaccinatieronde. Tot op heden blijft zij verhoogd en dus is het hogere aantal overlijdens volgens het RIVM inmiddels normaal geworden en zo is -hokus pokus!- de oversterfte ineens verdwenen. Dit is natuurlijk een geniale truc om problemen als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen.

Wat het RIVM doet is ongeveer als volgt. Stel dat ineens heel veel mensen koorts krijgen. Dan kunnen we ons afvragen hoe dat komt, maar wat nou als het niet de bedoeling is dat iemand zich iets afvraagt? Dan kunnen we ook gewoon samen afspreken dat de normale lichaamstemperatuur van de mens voortaan op 39 graden ligt. En dan zijn er ineens veel minder mensen met koorts. Hup, probleem opgelost en iedereen is in slaap gesust.

Dat is ongeveer wat het RIVM doet, en ze concludeert dan ook dat er geen oversterfte meer is. Is dat desinformatie? Ik denk dat u uitstekend in staat bent om dat zelf te bepalen: dat hoeft een ander niet voor u te doen. Maar misschien kunnen we wel gezamenlijk vaststellen dat de overheid, inmiddels een van de belangrijkste bronnen van niet-kloppende feiten is gebleken en daarmee wel de minst aangewezen instantie is om te bepalen wat desinformatie is.

Over die oversterfte is veel discussie geweest. De Tweede Kamer wilde het goed onderzocht hebben. De regering echter stelde één voorwaarde: onderzoek naar een verband tussen de prikken en de oversterfte mocht in elk geval níet plaatsvinden. Gelukkig waren er mensen zoals statisticus Herman Steigstra en Anton Theunissen die zich hier niet bij neerlegden en onophoudelijk bleven hameren op het fenomeen. Uiteindelijk kwam het zover dat hoogleraar waarschijnlijkheidsrekening Ronald Meester samen met dataspecialisten Marc Jacobs en Bram Bakker en een aantal anderen onderzoek gingen doen naar een eventueel verband tussen de mRNA-prikken en oversterfte.

Velen verweten de onderzoekers al op voorhand dat ze bevooroordeeld waren omdat zij al eerder kritisch waren geweest op de cijfers. Maar de kritische houding van de onderzoekers was niet zo verwonderlijk: zij zijn bij uitstek deskundig op het gebied van de pitfalls van statistiek en doorzagen de trucjes gewoon veel eerder dan de meeste anderen. Ze kregen alleen minder aandacht in de media dan degenen die het overheidsverhaal kritiekloos volgden. Degenen die de onderzoekers vooringenomenheid verweten lieten eigenlijk vooral zien dat zij zélf bevooroordeeld waren. De zeggingskracht van het rapport is groot, omdat de onderzoekers toegang hadden tot gegevens op persoonsniveau. Bovendien beoordeelden zij ongeveer 13.000 studies, waarvan de overgrote meerderheid kwalitatief onder de maat bleek. Kom daar maar eens om bij al die zelfbenoemde factcheckers. Alle reden dus om dit document uiterst serieus te nemen. In plaats daarvan werd het min of meer doodgezwegen, zoals inmiddels standaard gebeurt met kritische geluiden. Het tot elke prijs in stand houden van het officiële verhaal is klaarblijkelijk belangrijker dan het achterhalen van de waarheid. Hetzelfde fenomeen zagen we in ons land bij de openbaring van de ontluisterende gegevens van het Duitse Robert Koch Instituut: de schokkende feiten, volledig vertaalbaar naar de Nederlandse situatie, veroorzaakten opschudding in Duitsland, maar stuitten bij ons op een massaal zwijgen.

Het rapport van Meesters en Jacobs is geen lichte kost, maar wordt ook voor niet-ingewijden in een filmpje elders goed uitgelegd. Wat vooral opvalt is de ontwapenende eerlijkheid en integriteit waarmee zij de bevindingen bespreken. Van vooroordelen blijkt geen spoor – van zorgvuldigheid des te meer. Er worden geen conclusies getrokken waar dat niet kan. Eerder wordt er wat voorzichtiger geformuleerd dan zou kunnen, maar dat is te begrijpen vanuit een hang naar academische zorgvuldigheid. De bevindingen zijn desalniettemin buitengewoon frappant. Eigenlijk zijn ze gewoon schokkend. Wat lezen we zoal in het rapport?

De onderzoekers concluderen op basis van hun uitgebreide berekeningen dat de stelling ‘de vaccins zijn veilig en effectief’ niet houdbaar is. Sterker nog: ze tonen aan dat er sprake is van een ‘negatieve bescherming’ in de eerste weken na vaccinatie. Met andere woorden: de kans om ziek te worden neemt na de eerste vaccinatie juist toe. Je zou dan ook denken dat de overheid ons ook op dit punt voorgelogen heeft, maar goed: we zagen al dat overheidsinformatie per definitie geen desinformatie kan zijn.

Het regeringsbeleid inzake COVID-19 was naar haar eigen zeggen gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Het overgrote deel van dat onderzoek blijkt bij nadere analyse echter van dermate slechte kwaliteit dat het geen conclusies toelaat. De onderzoekers concluderen dan ook dat “het ‘follow the science’-beleid rondom covid-19 eigenlijk voornamelijk gebaseerd was op drijfzand”.

Later in het rapport wordt dat pijnlijk duidelijk: de cijfers van RIVM, CBS en EMA vormden weliswaar de basis van het beleid, maar blijken aantoonbaar niet te kloppen.

Zo blijkt dat het totale aantal gezette vaccins, dat uiteraard toeneemt in de loop der tijd zolang je blijft prikken), volgens de cijfers juist afnam – wat uiteraard onmogelijk is. Er ontbreken dan ook gegevens van heel veel gevaccineerden. Een van de (meerdere) voorbeelden uit het rapport toont aan dat er tussen medio mei 2022 en eind januari 2024 bijna 900.000 vaccinaties verdwenen zijn uit de registratie van CBS en RIVM. De overheid blijkt hier toch ineens een stuk zorgelozer waar het desinformatie en volksgezondheid betreft.

En het wordt nog gekker: uit de cijfers konden de onderzoekers concluderen dat de kans op overlijden aan, welke oorzaak dan ook na de prikrondes veel sterker toenam als je niet geprikt was (ja, u leest het goed!). Kortom, anderen worden geprikt, je ondergaat zelf geen enkele medische handeling – maar toch neemt ineens je kans op overlijden toe. Er is geen enkele andere verklaring denkbaar dan een grote misser in de registratie. En die zijn er meerdere. Een daarvan is vermoedelijk dat mensen die vrij kort na de prik overleden, ten onrechte niet als gevaccineerd geregistreerd werden. Dat was zelfs een officiële regel van de overheid. Tja, zo kun je dus een compleet kafkaëske werkelijkheid creëren. Het is absurd, het is onmogelijk. Maar desinformatie kan het natuurlijk niet zijn, want overheid. En zolang iedereen het gewoon slikt en niemand ernaar kraait wordt dat vanzelf de nieuwe waarheid.

De onderzoekers tonen aan dat er niets klopte van de hoge effectiviteit van de prikken die farmaceut en overheid beloofden en dat die vooral het gevolg zijn van vertekeningen, fouten en onjuiste getallen. Het rapport signaleert dan ook “een ernstig veiligheidssignaal in de vorm van sterftepieken”. Als wetenschappers die zó formuleren dit op deze wijze opschrijven, dan is er echt iets ernstigs aan de hand. Als eenvoudige huisarts zou ik deze stelling, met deze gegevens, vertalen als: “Jongens, stop onmiddellijk met die troep, want het kost levens!”.

De conclusies liegen er voorwaar niet om. Het overheidsbeleid dat economie en samenleving ontwrichtte, grondrechten opzij schoof, ongevaccineerden ‘asociaal’ noemde en de meest kwetsbare mensen in steek liet, blijkt te berusten op informatie die met wiskundige zekerheid aantoonbaar onjuist is. Dit rapport zou zonder enige twijfel reden moeten zijn voor journalisten om er uitgebreid in te duiken, voor politici om dit alles onmiddellijk tot op de bodem uit te zoeken en voor artsenorganisaties om op te roepen tot een stop op verdere vaccinaties. Geen van dit alles gebeurt: journalisten in de ‘oude media’ negeren het uiterst belangrijke nieuws en weigeren elke berichtgeving over dit belangrijke onderzoek. Politici zwijgen, op enkelen na die echter doorgaans meteen genegeerd worden. Artsenorganisaties negeren de bevindingen en stimuleren de nieuwe prikronde. Dat is des te verwonderlijker, omdat al eerder werd aangetoond dat bv in Duitsland een dubbel verband bestond tussen prikken en oversterfte: naarmate er meer geprikt werd, was de sterfte ook hoger – en ook nog eens juist in de regio’s waar het meest geprikt was. Hoe duidelijk wil je het eigenlijk hebben? Wie nu nog niet in actie komt, heeft echt een ander belang dan volksgezondheid.

Deze Nederlandse onderzoekers hebben een grote staat van dienst en baseren hun conclusies op keiharde wetenschap. Ze zijn volstrekt transparant over hun data en methoden en moedigen anderen aan om hun bevindingen te controleren. Maar omdat de registratie van RIVM en CBS een puinhoop is, is het de onderzoekers hoe dan ook onmogelijk gemaakt om harde conclusies te trekken. Je kunt dus stellen dat bewijsmateriaal verdoezeld is. De onderzoekers zijn zo correct om die term niet te gebruiken en niet te speculeren over de oorzaak of intentie hiervan, maar daar kan ieder zo zijn gedachten over hebben. Denk aan de vele pogingen om gegevens over schadelijke effecten tegen te houden, de vele zwartgelakte WOO documenten en het feit dat minister Dijkstra een onderzoek naar de relatie tussen prikken en sterfte weigerde (!), zelfs toen de Tweede Kamer daar in grote meerderheid om vroeg. Het hardnekkige zwijgen en negeren van politiek journaille en artsenorganisaties is even onbegrijpelijk als onethisch en onacceptabel. Als mensen van deze statuur een dergelijk rapport schrijven dan is het minste wat je moet doen: pas op de plaats maken en alles nog eens goed bekijken en dat is precies het advies wat het rapport geeft. Er is ten enenmale immers geen noodzaak om nu haast te maken met de zoveelste prikronde. Het massale wegkijken is ronduit beschamend voor iedereen die er aan mee doet.

Het rapport laat weinig heel van de zogenaamde wetenschappelijke onderbouwing van het hele beleid en concludeert met zoveel woorden dat er duidelijke aanwijzingen zijn dat de vaccins hebben bijgedragen aan de oversterfte.

Laat dat laatste even goed doordringen.

De prikken zijn veel minder effectief dan beloofd, Sterker nog: eerste prikken werkten zelfs averechts
De prikken beschermen niet tegen overdracht.
Ze worden ook gegeven aan mensen die geen risico lopen.

En nu lijkt het er dus sterk op dat de vaccins een rol spelen bij de oversterfte.

En dan valt de zoveelste uitnodiging voor de prik op de mat. Wat doe je dan? Wie een beetje gezond verstand heeft, is er vermoedelijk snel uit. En wat doe je als journalist of politicus? Je verwacht vuurwerk maar nee: men negeert het onderzoek massaal en kijkt de andere kant op.

En wat zou je moeten doen als dokter? De eed is duidelijk en toegespitst op de huidige situatie kan die echt onmogelijk anders uitgelegd worden dan als ‘bij twijfel niet prikken’. Wie zijn professionele verantwoordelijkheid ook maar een beetje serieus neemt, stopt dus nu onmiddellijk met prikken in afwachting van een grondig, volledig en onafhankelijk onderzoek, want hier is op zijn minst sprake van een ernstig veiligheidssignaal.

Dus dien je als arts na te gaan waar je al die tijd eigenlijk mee bezig geweest bent, waarom je hardnekkig weggekeken hebt toen kritische collega’s aan de bel trokken en je hun kennelijk gefundeerde kritiek en twijfels van tafel veegde. Je dient je af te vragen waarom de verantwoordelijkheid jegens je patiënten kennelijk niet voldoende was om je in de materie te verdiepen. Je kunt niet anders dan concluderen dat je je niet langer kunt – en eigenlijk al heel lang niet meer kon- verschuilen achter een versleten ‘ik heb het niet geweten’. Uiteindelijk vraag je je natuurlijk af hoe het mogelijk was dat jij, die toch altijd zo voor de wetenschappelijke benadering en voor openheid zei te zijn, anderen vermeed of zelfs buitengesloten hebt omdat ze kritisch en dus ongemakkelijk waren. Maar eerst en vooral haast je je om je te verontschuldigen tegenover de patiënten die je onder een dekmantel van deskundigheid ten onrechte hebt overgehaald zich bloot te stellen aan risico’s waarvan we vanaf het begin wisten dat we de omvang en reikwijdte helemaal niet kennen. Dit onderzoek maakt dat nog eens pijnlijk duidelijk.

De nieuwe campagne van het Artsen Collectief prikt precies in de roos. Het is opnieuw een poging om eerlijke en echt onderbouwde informatie te verstrekken waarop mensen kunnen vertrouwen. Iedere zichzelf respecterende politicus, journalist en dokter die hier nog aan twijfelt zou het rapport van Meesters, Jacobs c.s. moeten bestuderen en kan kan dan echt niet meer anders dan het bovenstaande doen. Dat zou niet alleen getuigen van lef, maar vooral van wijsheid. Wie durft?

Blogdoⓒ

Noot: in de oorspronkelijke versie van dit stuk stond ‘CBS’ waar dit ‘RIVM’ moest zijn. Voor de strekking van de boodschap is dat echter niet relevant.

De Wet van de Medemenselijkheid deel 4: de draai van de rechter

Geschreven door Jan Vingerhoets op 20/07/2024. Gepost in Coronaria. 119 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid deel 4: de draai van de rechter

Mijn laatste bijdrage in de serie “de Wet van de Medemenselijkheid” beschrijft kort de zitting waarin ik me moest verdedigen voor het voorschrijven van ivermectine en mijn verweer daarin. In deze zaak ging het niet om de vraag of ivermectine werkzaam is. Het ging alleen over de vraag of ik mij gehouden heb aan een wetsartikel dat gaat over het voorschrijven van offlabel geneesmiddelen.

Dat artikel beschrijft aan welke voorwaarde een arts daarbij moet voldoen. Zo moet er een protocol zijn. Het mag ook een protocol zijn dat nog ontwikkeld wordt: dan moet er overlegd worden met een apotheker: check. Het protocol moet ook ontwikkeld zijn door een beroepsgroep: check. De rechtszaak ging dan ook voornamelijk over de interpretatie van één enkel artikel (nummer 68 om precies te zijn) uit de Geneesmiddelenwet Bijvoorbeeld: wat is nou precies een beroepsgroep? Moet die uit 10 personen bestaan, uit 100 of uit meer? Je moet ervoor in de Dikke van Dale duiken, want de wet zegt daar niets over. En als je overlegt met de apotheker via een speciaal daarvoor ontwikkelde app, geldt dat dan als overleg? Moet je bellen? Of wellicht bij hem op de koffie? Staat niet in de wet. En trouwens, dat protocol, moet dat per se uit Nederland komen? Of mogen we ook kennis uitwisselen met experts uit het buitenland? De wet geeft geen antwoord. Kortom: dit was juridisch getrouwtrek op de vierkante nanometer. Leuk voor juristen, die met 3 man sterk 10 weken lang mochten soebatten over de interpretatie van dit artikel. Maar als je als patiënt ziek bent, niet opgenomen wilt worden, maar wel een goed onderzocht en extreem veilig middel wilt beproeven, dan heb je niet zoveel aan een dokter die 2,5 maand nodig heeft om eerst in woorden- en wetboek te neuzelen. Dan wil je een daadkrachtige arts die knopen doorhakt en je helpt. Die er jouw belang voorop stelt en zich niet verschuilt achter regeltjes die nog nooit eerder werden toegepast.

Aan ivermectine is geen cent te verdienen. Logisch dus dat geen enkele fabrikant geld en moeite steekt in een registratie: en dan is het dus offlabel. Dat zegt totaal niets over de effectiviteit of veiligheid van een middel. En dat het veilig is, dat hebben miljarden doses wereldwijd ruimschoots bewezen. Veel veiliger kun je het niet krijgen. Toch werd het streng verboden, en dat terwijl maar liefst de helft (!) van alle recepten in ons land off label voorschriften betreft. Wordt hier altijd overlegd met de apotheker? Natuurlijk niet. Die zou gillend gek worden. Wordt hier dan altijd tegen opgetreden? Welnee. Dat is zelfs nog nooit gebeurd! Ook niet als het ging om veel riskantere middelen dan ivermectine. Volgt u het nog? Ik eerlijk gezegd niet meer.

Ik had goede hoop op de afloop. De rechter begreep mijn argumenten en leek op mijn hand. De verdediging was slecht voorbereid, kon op veel vragen geen antwoord geven en maakte de indruk er zelf eigenlijk ook niet zo in te geloven. Iedereen die de zaak bijwoonde, vriend en ‘vijand’ die mijn verweer las, oordeelde: dit kan alleen maar tot vrijspraak leiden. Bovendien was er al 2x tevoren in een identieke zaak vrijspraak verleend, waarvan de laatse zelfs nog maar 2 maanden tevoren bij nota bene dezelfde rechtbank. Het was dus eigenlijk een inkoppertje. Want leven immers in een rechtsstaat?

En toen kwam het vonnis: de boete blijft staan. Verbouwereerd waren we: dit klopte totáál niet met wat we in de rechtszaal hadden gezien en gehoord. De rechtbank zei zelf hier het volgende over: “De rechtbank realiseert zich dat ze hiermee anders oordeelt dan in de zaak van februari jongstleden”.

Okee, denk je dan, dan lees ik snel verder voor een nadere toelichting. Maar wie wil weten wat dan wel de reden is van die 180 graden draai komt bedrogen uit, want het blijft bij die constatering van de rechter – zonder ook maar enige uitleg.

Er is een principe in de wet dat inhoudt dat je iemand pas een straf mag opleggen als hij tevoren duidelijk kon weten dat hij die wet heeft overtreden. Er mag daarom geen onduidelijkheid zijn over wat de wet bedoelt. Is die onduidelijkheid er wel, dan mag er geen straf volgen. In dit geval was er twee keer vrijspraak bij exact dezelfde tenlastelegging. Vervolgens waren 3 rechters er na 6 weken nog steeds niet uit en lieten ze weten dat ze nog eens 5 weken extra nodig hadden. Kennelijk is de wet hier wel heel erg onduidelijk…

Een week of 2 geleden las ik een artikel in een nascholing voor huisartsen en geloofde mijn ogen niet. Het ging over Ozempic, een middel tegen suikerziekte. Het middel is nieuw en we hebben nog geen goed beeld van de bijwerkingen en veiligheid. Maar het wordt nu al heel veel offlabel (!) gebruikt om af te vallen. Zoveel zelfs, dat er een tekort is voor de mensen die het nodig hebben voor de behandeling van hun suikerziekte. En wat zegt de overheid? “We zien geen reden om hiertegen op te treden”.

Wie hier nog de logica van snapt, mag het zeggen: Kafka had het niet absurder kunnen bedenken. Het spreekt vanzelf dat we in hoger beroep gaan, want dit vonnis is totaal niet uit te leggen en het is zelfs de vraag of dit van de rechters komt, of dat zij van hogerhand zijn aangestuurd.

Na 31 jaar werken als huisarts denk ik een klein beetje mensenkennis te hebben en ik ben er van overtuigd dat er minstens één rechter is, die zich uiterst ongemakkelijk voelt bij deze uitspraak. Mogelijk leest hij dit stuk. En tegen hem zeg ik als medemens: ik ben teleurgesteld, maar ik ben niet boos en koester geen wrok. Want ik denk dat je onder enorme druk staat en nog niet in staat bent om daar weerstand aan te bieden. Maar ik vraag je: ga bij het diepst van je geweten te rade. Er komen nog meer kansen, er komen nog meer integere dokters voor je te staan. Zij bleven staan voor hun geweten. Hopelijk vind je inspiratie in degenen die je moet beoordelen. Kun je hen als voorbeeld zien?

Eerder dit jaar onderzocht een commissie het overheidshandelen jegens haar burgers. Het vernietigende rapport daarover had de titel ’Blind voor mens en recht’. Daarin stelt de commissie dat burgers vermorzeld worden door een inhumane overheid en dat de rechtspraak zich hierin mee heeft laten sleuren. Laat dat eens goed tot je doordringen.

Ik ben ervan overtuigd dat we hier getuige zijn van zo’n situatie waarin de overheid, die nooit eerder optrad tegen off label recepten, er nu ineens met gestrekt been in gaat. Medisch gezien is dit totaal onverklaarbaar. Het gaat hier zonder enige twijfel om een politiek gemotiveerde ingreep, net zoals bij de zaak tegen de avondklok, waarbij er binnen 1,5 uur een hoger beroep diende: een totaal absurde en eigenlijk onmogelijke situatie die alleen verklaard kan worden doordat rechters dwingend van hogerhand worden aangestuurd. Dat vonnis moest onmiddellijk gecorrigeerd worden. Daar kun je wel wat vragen bij stellen. Hoe vaak gebeurt dat eigenlijk? En wat betekent dat voor onze rechtsstaat?

Bevel is bevel, en wee de dokter het belang van de patiënt laat prevaleren, die een andere keuze durft te maken dan door de overheid gewenst, nee, geëist wordt: die ongehoorzame schavuit moet zo hard mogelijk aangepakt worden. En dat geldt kennelijk ook voor de rechter die niet het ‘juiste’ vonnis velt.

Maar wij buigen niet. Deze groep dappere collega’s blijft staan voor de menselijke benadering. Voor ons past een patiënt niet per definitie in het keurslijf van een protocol. Wij luisteren echt naar de patiënt, we houden rekening met de gehele mens en diens omstandigheden en we handelen zoals we dat ooit beloofd hebben met niets anders voor ogen dan het belang van de patient. En dat blijven we doen: geen dreiging, geen boete en geen rechter zal ons daarvan weerhouden. Wij houden ons aan de Wet van de Medemenselijkheid.

En ik eindig dit stuk met de vraag uit mijn pleidooi voor de rechters:

“Wat voor dokter zou u aan uw bed willen als u zelf ziek was? Wilt u een arts die u vooral ziet als een juridisch risico, die strikt de regeltjes volgt en die u, uit angst voor gedoe, desnoods letterlijk laat stikken?

Of heeft u liever een echte, menselijke dokter, die u in de eerste plaats ziet als mens in nood en die vanuit medemenselijkheid alles op alles zet om u te helpen?”

De vraag stellen is hem beantwoorden. De rechters keken wel uit om het eerlijke antwoord te geven. Hopelijk inspireren wij vele collega’s om kritisch te blijven denken en te handelen naar hun geweten. Het is nodig.

Naschrift:

Dit is een ongelijke strijd. Anders dan wij heeft de minister namelijk ongelimiteerde financiele middelen om te procederen. Hij kan eindeloos graaien in de belastingpot: in feite financieren u en ik dus deze bizarre rechtsgang. Wij zijn enorm dankbaar dat velen ons financieel gesteund hebben: dankzij die hulp konden wij de strijd voortzetten. Helaas raakt de bodem in zicht. Daarom doe ik een beroep op ieder die ons wil steunen om een donatie te storten ten behoeve van de juridische strijd van de dokters die hun nek uitgestoken hebben om hun patienten te helpen.

De financiering loopt via Het Nederlands Tele Artsen Genootschap: dat betaalt de kosten van de artsen die bleven staan voor hun eed. Als u ons wilt en kunt steunen dan kunnen en zullen wij doorgaan. Dat kunt u doen door uw bijdrage over te maken naar

NL49 INGB 0675 3804 56 tnv Vereniging Nederlands Teleartsen Genootschap, ovv “Juridische kosten”

U kunt ook gebruik maken van de link onder aan deze pagina.

Vanzelfsprekend helpt u ons zeer wanneer u dit bericht deelt!

Wij zijn dankbaar voor alle steun. Ook tegen degenen die geen bijdrage kunnen missen maar ons wel in woord en gebaar steunden zeggen wij: heel veel dank daarvoor. Het doet meer met ons dan u wellicht vermoedt.

BlogdoⒸ

Pleidooi voor onderzoek oversterfte raakt achilleshiel

Geschreven door Jan Vingerhoets op 13/06/2024. Gepost in Coronaria. 6 reacties op Pleidooi voor onderzoek oversterfte raakt achilleshiel

Vorige week was er veel aandacht voor een artikel in BMJ Health waarin artsen en onderzoekers van het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam en het Máxima Medisch Centrum in Utrecht aandacht vroegen voor de aanhoudende oversterfte. In het artikel werd bepleit om grondig onderzoek te doen omdat er wereldwijd in enkele jaren miljoenen mensen door onverklaarde redenen gestorven zijn. De auteurs stellen dat ook een eventuele rol van de corona-vaccins daarbij dient te worden onderzocht.

Meerdere mensen en organisaties en ook ondergetekende, vestigden de aandacht op dit stuk. De reacties hierop waren nogal heftig. Voorstanders van vaccins reageerden als door een wesp gestoken en buitelden over elkaar heen om het belang van het onderzoek, de onderzoekers en de mensen die erover schreven, onderuit te halen. Ik schrok wat van al die heftigheid en vroeg me af wat hier nou werkelijk gebeurde. Wat was er in deze mensen gevaren, dat er zo ontzettend heftig, vaak op de man, gereageerd moest worden?

De kritiek was niet mals. De onderzoekers (met een uitstekende reputatie) zouden niet de vereiste deskundigheid hebben, de financiering klopte niet (in werkelijkheid waren er geen finaniele belangenverstrengelingen, dit in tegenstelling tot de situatie bij een aantal OMT leden en bij de vaccinpromotie). Het tijdschrift (onderdeel van de vermaarde BMJ groep) zou van laag allooi zijn, het onderzoek (dat uitgebreide peer review onderging) zou niet deugen. Ook persoonlijke en beledigende aanvallen ontbraken niet, hoewel ik ik weiger om op dat niveau te reageren. Ik zou slechts iets overgeschreven hebben, ik ben geen statisticus (dat laatste klopt, maar moet je statisticus zijn om je zorgen te maken over oversterfte? Of mag je dat als mens ook doen?) en dit soort berichten zou zelfs gecensureerd moeten worden. Kortom: geen middel werd onbenut gelaten om alles onderuit te halen. Kennelijk was hier een heel gevoelige plek geraakt.

Wat er gebeurde had vooral iets triests. Het ging veel verder dan de discussie over de kwaliteit van het onderzoek. Het fascineerde me hoe mensen zich jegens elkaar verharden als er een visie wordt gepresenteerd die men onwelgevallig acht. Dat laatste hebben we de laatste jaren natuurlijk al veel vaker gezien: censuur en het isoleren van meningen die ongewenst waren, is inmiddels aan de orde van de dag. Met de term ‘desinformatie’ kun je selectief meningen onderdrukken, waarbij de machtigsten bepalen wat wel en niet onder die term valt, zodat hun visie altijd dominant blijft. Het beschermen van bestaande belangen is dan kennelijk belangrijker dan een open debat.

Het pleidooi voor een open onderzoek naar de oversterfte valt dus kennelijk niet goed.

Toch hebben de onderzoekers slechts feiten gepresenteerd, hun bronnen vermeld en bepleit dat de ongekende oversterfte een grondig onderzoek verdient, waarbij ook de vaccins nadrukkelijk als factor meegewogen moeten worden. Ik zie werkelijk niet wat hier mis mee kan zijn. Je stelt iets vast en probeert het te begrijpen. Als de correlatie er na een goed, eerlijk en transparant onderzoek niet blijkt te zijn, dan is dat duidelijk en is iedereen gerust.

Het waren echter juist die transparantie en eerlijkheid die totaal ontbraken in het debat: de farmaceutische industrie staat al jaren bekend als notoir onbetrouwbaar, de geneesmiddelautoriteit EMA wordt voor het overgrote deel van haar budget betaald door de farmacie wier producten zij moet beoordelen en stapels WOO verzoeken toonden overduidelijk aan dat binnen gremia als het OMT oneigenlijke belangenverstrengelingen speelden en dat de overheid ontransparant en leugenachtig te werk ging. Daarom is een pleidooi voor een open en eerlijk onderzoek zoals de BMJ onderzoekers dat doen, volstrekt legitiem en zelfs bittere noodzaak.

Onderzoekers die eerder dit verband wilden analyseren hadden de grootste moeite om de data te verkrijgen. Onder verwijzing naar privacyproblemen was dit vaak gewoon onmogelijk of onbetaalbaar. Maar privacy is geen issue: je hoeft immers slechts aantallen te hebben en geen namen. Het was duidelijk dat er andere redenen waren om gegevens achter te houden. Wat is er te verbergen? Wiens belangen moeten beschermd worden? In elk geval niet die van de overledenen en hun nabestaanden.

Het achterhouden van data en frustreren van gericht onderzoek, zoals voorgesteld door gerenommeerde experts als prof. Ronald Meester en dr. Marc Jacobs, heeft exact dezelfde achtergrond als het krampachtig wegredeneren van de aanbevelingen van het BMJ onderzoek: het onderzoek mag niet gedaan worden, de optie van een mogelijk verband tussen oversterfte en vaccins mag zelfs niet genoemd worden. En aldus wordt de oversterfte het kind van de rekening: men maakt zich in de discussie aanzienlijk drukker om de status van het blad BMJ Health dan om de oversterfte zelf.

Maar dat is wel waar het de onderzoekers om ging. Wat uiteindelijk de reden ook moge blijken te zijn: de oversterfte op zichzelf zou voor overheid en artsen al jaren geleden reden moeten zijn geweest om de alarmklok te luiden. Kennelijk was alles geoorloofd om het V-woord maar niet te hoeven noemen als mogelijke factor.

Het zou mij in het geheel niet verbazen als de druk op de onderzoekers zodanig wordt opgevoerd dat zij hun onderzoek gaan intrekken. Dat is al heel vaak gebeurd met publicaties die tegen de haren van grote belangen in streken. Het zou onterecht zijn, want de auteurs doen geen enkele feitelijk onjuiste bewering. Zij uiten slechts hun zorgen. Het leed van miljoenen onverklaarde doden en hun nabestaanden vormen daartoe alle reden. Want wat zou de boodschap zijn van een intrekking van het artikel? Zoiets als “bij nader inzien vinden wij een onverklaarde oversterfte van 3 miljoen toch eigenlijk niet de moeite van het onderzoeken waard?”. Is dat dan geloofwaardiger?

Wie die oversterfte ter kennisgeving aannam en niet aan de bel trok, heeft, al dan niet bewust, weggekeken. Dat is zeker pijnlijk en het vergt lef om toe te geven dat de realiteit bepaald niet zo helder was als de overheid ons voorloog. Het zou ook een reden moeten zijn om de zorgen van de BMJ onderzoekers nadrukkelijk te ondersteunen. Het niet onder ogen hoeven zien van jarenlange eigen onverschilligheid mag natuurlijk nooit een reden zijn om dit onderzoek en de oprechte zorgen van de auteurs neer te sabelen. Dat is niet alleen totaal ongeloofwaardig, maar ook onethisch.

BlogdoⒸ

Gevoelige snaren

Geschreven door Jan Vingerhoets op 11/06/2024. Gepost in Overige blogs. 1 reactie op Gevoelige snaren

‘Muziek is de krachtigste vorm van magie’

Marilyn Manson

Mijn ouders hadden het beste met hun kinderen voor en daarom hadden ze een strak plan met de opvoeding. Of dat in mijn geval uiteindelijk veel uitgehaald heeft weet ik eerlijk gezegd niet zeker, maar op het onderdeel van mijn muzikale vorming moet ik bekennen dat de resultaten nogal beperkt zijn gebleven. Dat ging er ook vrij spartaans aan toe: als jongetje van een jaar of 10 dat liever buiten wilde spelen volgde ik een maar liefst 3 jarige cursus muziektheorie. Het bleek met afstand een van de meest effectieve drilmethodes om bij een kind elke interesse in het maken van muziek in de kiem te smoren. Een jaar lang blokfluitles deed de rest. Maar de band tussen de geest en muziek kan kennelijk wel tegen een stootje, want ondanks al deze ontberingen kan ik erg geraakt worden door mooie muziek, vooral als ik die samen met anderen beluister.

Muziek kan bruggen slaan, bijvoorbeeld tussen spiritualiteit en wetenschap. Het universum is iets wat die twee nog wel gemeen hebben, maar zaken als emotie en gevoel laten zich toch lastig vatten in cijfers en getallen. En in tijden van tegenstrijdige informatie weet je soms niet meer welke weg je nu moet volgen: die van tabellen, grafieken en dashboards of toch die van onderbuik, hart en intuïtie. Maar hoe kan iemand die beide waardeert en daarom juist zoekt naar synergie en verbinding, die verbinding vinden in de muziek? Ritme en melodie zijn immers nog wel meetbare grootheden, maar hoe meten we de effecten van muziek op onze stemming en gemoed? Daar wordt het toch allemaal minder grijpbaar, hoewel de heilzame effecten van muziek al sinds duizenden jaren bekend zijn. Zo werd de combinatie van harp- en fluitmuziek in de Middeleeuwen toegepast als therapie voor jicht, een behandeling die tegenwoordig vermoedelijk als off-label en dus gevaarlijk wordt beschouwd. In die tijd was affiniteit met muziek zelfs een voorwaarde voor toelating tot de opleiding tot arts. Asklepios, onder medici geen onbekende, beval muziek aan als remedie tegen passie (persoonlijk zou ik daartegen overigens niet meteen een behandeling aanbevelen. In de loop der jaren heb ik de passie leren kennen als een zeer aangename en nuttige emotie: ik krijg er vleugels van!). De insteek van Aristoteles spreekt me dan weer wat meer aan, want hij stelde vast dat bepaalde muziek de ziel zuivert. Dat lijkt me een bijzonder nuttige toepassing: ik ken wel wat mensen die ik dat met klem zou willen aanbevelen, bij voorkeur met de volumeknop helemaal open en de repeat-functie aan.

Hoe groot de effecten van muziek op het gevoelsleven kunnen zijn heb ik ook onlangs zelf weer mogen ervaren tijdens een prachtig Inner Peace concert, georganiseerd door de onvermoeibare Vrouwen voor Vrijheid. De prachtige muzikale kunststukjes van Anne Fernhout, Loes Schippers en the Wanderer creëerden een betoverende sfeer in de entourage van de oude kapel. Hun muziek wist binnen te dringen in de ziel van het publiek en werkte zó verwarmend en verbindend dat het me aan het denken zette. Losgezongen, vrij en zacht gedragen, lieten mijn gedachten me ervaren dat er een prachtige kracht in ons sluimert, een die verbindt, die gevoelens los weet te maken van liefde, hoop, vreugde en saamhorigheid. Een kracht die we niet altijd kennen of herkennen, maar die belangrijker is dan ooit tevoren. Maar wat is toch die sluimerende energie die door muziek in ons wakker gekust wordt? En hoe komt het dat pijnstilling en zelfs narcose beter werkt als je het combineert met Mozarts harpconcert in C-majeur? Wat is de verklaring dat muziek het immuunsysteem lijkt te versterken en dat vrouwelijke hormonen de effecten van muziek op het brein beïnvloeden?

Wie gewend is om de ‘waarom’-vraag te stellen, zal dat ook hier willen doen. En het is daar dat verbinding tussen wetenschap en mystiek wel eens van pas kan komen. Recent publiceerden onderzoekers uit Zürich een onderzoek naar de effecten van muziek op het brein. Zij legden proefpersonen in de MRI scanner en lieten hen vervolgens luisteren naar live muziek. Wat bleek: in het ingewikkelde netwerk van miljarden zenuwen, verantwoordelijk voor het regelen van emoties, ontstond er ineens een drukte van jewelste. Het was een ongelooflijk gekrioel van activiteit, vooral van en naar de zogenaamde amandelkern, een centraal knooppunt voor plots geactiveerde emoties als genegenheid, verbinding en vreugde. Vooral als er contact was tussen de muzikanten en hun ‘publiek’ ging de hersenactiviteit in het emotie-gebied zo ongeveer door het dak. De conclusie was glashelder: muziek, en met name live muziek, heeft een enorm stimulerend effect op onze emoties.

Leuk hoor, om dat allemaal te kunnen meten en in kaart te kunnen brengen, maar tegelijk is het bijna jammer om zoiets moois en mystieks terug te brengen tot anatomische structuren, hersenkernen en elektrische impulsen. Misschien is het wel een deel van de schoonheid dat we dit mysterie niet helemaal kunnen ontrafelen. Meten is weten, maar soms is voelen beter.

Want door samen te luisteren naar en te genieten van muziek, door de energie van klank en melodie werkelijk te laten doordringen in je hart, ontstaat er een gevoel van verbondenheid. Muziek bevrijdt ons van onze soms zo belemmerende individualisering, zij verbindt juist en brengt mensen op gevoelsniveau bijeen. Ik liet de hartzang van Anne binnenkomen, luisterde naar Nikos’ raad (‘listen to you own souls radio’) en kreeg kippenvel bij de sublieme vertolking van de Prayer of the Mothers. Als je de energie echt vrij laat binnenstromen, ervaar je haar betovering, voel je hoe het ritme je vastpakt en omhelst met de warmte van een universele taal die alles verbindt, met een kracht vele malen groter dan alles wat mensen ooit uiteen dreef. Zacht zweven dan de tonen door de ziel, raken haar even aan en vormen als zuiver klinkende spinsels een helder web van verbondenheid tussen hoofd en hart. Zij fluisteren hun eigen verhaal, hoorbaar maar meer nog voelbaar voor een ieder die in staat is om zich te openen voor haar mystiek en magie.

Muziek verbetert de stemming, brengt mensen nader tot elkaar en stimuleert onderlinge verbinding, zo concluderen de Zürichse onderzoekers. Maar om eerlijk te zijn heb ik daar geen MRI scanner voor nodig: die conclusie had ik al getrokken tijdens het prachtige Inner Peace Concert.

BlogdoⒸ

Dit blog is eerder gepubliceerd in nummer 10 van het Magazine We are Pioneers, een magazine met positieve berichtgeving in veranderende tijden.

Vooraanstaand medisch vakblad pleit voor einde aan wegkijk-cultuur

Geschreven door Jan Vingerhoets op 08/06/2024. Gepost in Coronaria. 16 reacties op Vooraanstaand medisch vakblad pleit voor einde aan wegkijk-cultuur

Nederlandse onderzoekers schreven in een van de meest vooraanstaande medische vakbladen een tot dusver ongekend kritisch artikel over de wereldwijd aanhoudende oversterfte en de mogelijke relatie met de COVID-prikken. En passant kraken zij menig kritische noot over het beleid over de afgelopen jaren. Is dit een trendbreuk? En wat is de betekenis van dit artikel?

Inmiddels zijn we ruim 4 jaar na het begin van het COVID-19 tijdperk. Velen laten deze in veel opzichten pijnlijke periode het liefst achter zich zonder er nog veel woorden aan vuil te maken. In die vier jaren hebben politici en beleidsmakers geen gelegenheid onbenut gelaten om het publiek te overspoelen met dramatische verhalen over de ernst van de ziekte. Ze wisten zich te verzekeren van de steun van vele wetenschappers en medici, waarvan velen achteraf financiele belangen bleken te hebben bij de farmaceutische industrie. Bekende Nederlanders lieten zich, doorgaans niet gehinderd door kennis van zaken, tegen lucratieve vergoedingen inzetten om maatregelen en prikken te promoten, een opmerkelijke breuk met het normale beleid om geen op het publieksreclame voor geneesmiddelen te maken.

Critici waren er ook. Niet alleen onder het algemene publiek, maar ook onder wetenschappers en medici waren er mensen die twijfels hadden bij de interpretatie van de gepresenteerde gegevens, zoals het ArtsenCollectief. Onder deze groep waren er juist geen financiele of andere belangen. Integendeel: zij ondervonden uitgebreide beperkingen waaronder censuur en verbanning van nagenoeg alle media en, soms zelfs persoonsgerichte actieve tegenwerking vanuit de politiek waardoor velen zich genoodzaakt voelden om hun bijdragen anoniem te leveren. Zelfs de inzet van inlichtingendiensten werd niet geschuwd, als betrof het staatsgevaarlijke individuen. Deze framing was vaak succesvol: kritische artsen en wetenschappers werden vaak met succes geportretteerd als ongeloofwaardig of onwetenschappelijk. En dat terwijl grote wetenschappelijke ontwikkelingen van oudsher niet zelden juist voortkwamen uit het stellen van kritische vragen.

Inmiddels lijkt deze trend te gaan keren. In een recent peer reviewed artikel in het Britisch Medical Journal (BMJ) , een van de meest gerenommeerde medische vaktijdschriften ter wereld, kraken enkele Nederlandse onderzoekers kritische noten over de inmiddels jarenlang aanhoudende oversterte, de effecten van niet-farmacologische maatregelen, de prikken en de wetenschappelijke onderbouwing van het officiele verhaal. Wie de moeite neemt om het her en der vrij technisch geschreven artikel goed te lezen schrikt zich werkelijk een hoedje. BInnen de doelgroep zullen kritische artsen zich eindelijk. En wie tot dusver wegkeek en er het zwijgen toe deed, voelt zich nu vermoedelijk uiterst ongemakkelijk. Want dit stuk liegt er niet om.

De auteurs van het artikel in het BMJ hanteren een beproefde methode voor het bepalen van de oversterfte waarbij zij zich baseren op de offciele data van Our World in Data en een model hanteren dat corrigeert voor tal van mogelijk verstorende factoren. Als referentieperiode gebruikten zij de sterfte aan alle oorzaken van 2015 tot 2019.

In meer dan 40 landen werd aldus de oversterfte berekend. In totaal was er in 2020 tot en met 2022 sprake van niet minder dan 3.098.456 extra onverklaarde doden (!) met een piek in 2021, het jaar waarin de vaccins geintroduceerd werden: in dag jaar bedroeg de onverklaarde oversterfte maar liefst 1.256.942. In Duitsland viel de start van de oversterfte samen met de introductie van de prikken.

Overheden wereldwijd waren opvallend eensgezind in hun dramatische schildering van de COVID- ramp. Al snel echter bleek dat de sterftekans bij infectie (de IFR ratio, wie kent hem inmiddels niet) met 3,4% veel te hoog was ingeschat. De wereld ging massaal mee in de paniek en en dat bleef zo, ook al bleek vrij korte tijd bleek dat deze cijfers fors naar beneden bijgesteld konden worden. Maar kort nadien moest bleek dat de IFR maar liefst 22 keer zo lag was. Voor mensen tot 60 jaar was het risico nog lager en bedroeg het zelfs niet meer dan 0.03%. Maar de toon was gezet, de angst gezaaid. “Follow the science” was het officiele devies en het merendeel van het volk volgde slaafs de ene na de andere maatregel waarvan, zo schrijven ook de auteurs in het artikel, de wetenschappelijke onderbouwing tot op de dag van vandaag nog altijd ontbreekt. De enigen die niet meededen waren eigenwijze mensen. En ministers natuurlijk, die ook wel beter wisten en hun trouwfeestjes en andere bijeenkomsten echt niet door die flauwekul lieten bederven.

Het is eind 2020 als Pfizer een studie presenteert waarin zij haar vaccin heeft getest en jubelend meldt dat de prik maar liefst 95% bescherming biedt. Maar waartegen precies? Gesuggereerd wordt dat men heeft onderzocht of de prik beschermt tegen ernstige ziekte en sterfte. Dat is echter in het geheel niet het geval. Maar dat ontgaat de meeste mensen en ook de media zwijgen hierover. Ook talloze artsen lezen het onderzoek niet kritisch door en hebben dan ook niet in de gaten dat er in werkelijkheid slechts getest is op het ontstaan van een verkoudheid of grieperig beeld. De werkelijke afname van risico door de prik voor iemand die zich liet prikken was niet meer dan een schamele 0.88%. Vele critici wezen daar al op, maar werden met hoon en censuur van de media geweerd, want die boodschap was even waar als onwelkom en de prikken werden massaal uitgerold. Wie bedenkingen had was gek en werd, op basis van bewuste misinformatie vanuit de overheid, als asociaal betiteld. Dit en meer wordt nu met zoveel woorden bevestigd in een artikel in het zeer vooraanstaande artsen vakblad British Medical Journal.

Opvallend is dat er in de COVID-periode dagelijks dashboards in de media verschenen waarbij elke dode werd gerekend. Maar toen de oversterfte niet meer kon worden toegeschreven aan COVID, en evenmin op een andere geloofwaardige manier kon worden verklaard, was het ineens oorverdovend stil. Geen dashboards meer, geen aandacht voor de ontelbare levens die plots om onverklaarde redenen verloren gingen. Statistici die bij herhaling vroegen om gegevens om zeker te stellen dat dat enorme aantal extra doden toch niet met de vaccins te maken had, kregen van overheidswege geen enkele medewerking. Vragen van politici die hiervoor aandacht vroegen werden domweg genegeerd. Het valt bijzonder moeilijk om hier geen uiterst onbetamelijk gebrek aan respect voor de vele doden in te herkennen.

De auteurs van het artikel wijzen er op dat het aantal ernstige bijwerkingen van de prikken aanzienlijk was, varierend van 6% (Moderna) tot zelfs 36% bij het veelgebruikte Pfizer vaccin. En dan gaat het niet om spierpijn of een dagje verhoging, maar om ernstige bijwerkingen die ziekenhuisopname, invaliditeit of zelfs overlijden tot gevolg hebben. Als mensen zich met dergelijke complicaties bij hun arts melden, worden deze vaak niet als zodanig herkend: hartinfarcten, beroertes en thromboses kwamen immers altijd al voor, waardoor de toename van een paar procent geheel ten onrechte geen argwaan wekt, zo schrijven de auteurs. Hieraan zou ik uit eigen ervaring willen toevoegen, dat veel artsen gewoon liever wegkeken, want een dokter die het waagde om te opperen dat er mogelijk een vaccinatie bijwerking in het spel was, werd al snel voor gek verklaard. Zeker binnen de behoudende medische wereld is de tolerantie voor andere visies helaas gering gebleken, wat voor een zich wetenschappelijk noemende beroepsgroep natuurlijk bijzonder vreemd is.

Voor kinderen tot 16 jaar was de sterftekans na infectie met 0.0003% nog veel lager: zij liepen in de praktijk dus vrjiwel geen risico – maar ook voor hen werd de experimentele prik om onbegrijpelijke redenen van overheidswege aanbevolen. Dat er voor deze leeftijdsgroep nog nagenoeg geen veiligheidsgegevens bekend waren, deerde kennelijk niet. Dat had, mede gezien het bovenstaande, natuurlijk reden moeten zijn om uit alle macht op de rem te gaan staan bij het prikken van deze leeftijdscategorie. Zelfs onze nationale vereniging van kinderartsen hulde zich massaal in stilzwijgen en faalde aldus compleet in haar functie als hoeder van de gezondheid van kinderen – sterker nog: hun voorzitter betoonde zich een schaamteloos voorstander van de prikken. Onwetenschappelijker kun je het echt niet bedenken.

Het artikel in het British Medical Journal, dat zich vooral richt op de oversterfte in de Westerse wereld, is ronduit kritisch op vele aspecten van het officiele COVID-19 verhaal.

De enorme onderrapportage van bijwerkingen, de onduidelijkheid over de balans tussen nut en nadeel, de discussie of de ‘vaccins’ niet gewoon neerkomen op gentherapie, de grote verschillen in bijwerkingen tussen de verschillende vaccin-’batches’ en het feit dat er nog altijd nauwelijks lijkschouw plaatsvindt na onverklaard overlijden: het wordt allemaal benoemd en wie dit alles op een rijtje ziet staan, kan niet anders concluderen dan dat er -op zijn zachtst gezegd- heel onzorgvuldig te werk gegaan is bij het onderzoeken, introduceren, het met grote druk promoten van de prikken en dat er nadien vooral weggekeken is voor de mogelijke schade die hierdoor is veroorzaakt.

Het feit dat een dergelijk kritisch stuk nu verschijnt in een mainstream medisch vakblad van grote reputatie is niet alleen een verademing, maar ook een breuk met het verleden waarin doorgaans vooral artikelen werden toegelaten die het officiele verhaal trouw volgden. Velen van ons hebben inmiddels ervaren dat het publiceren van kritische stukken ook in medische vakbladen om soms onbegrijpelijke redenen nagenoeg onmogelijk wordt gemaakt, maar deze onderzoekers is het dan toch gelukt, en wel in het prestigieuze BMJ.

We mogen slechts hopen dat dit het begin is van meer openheid en erkenning van de minderheid die op basis van hun intuitie of met wetenschappelijk onderbouwde argumenten bleven waarschuwen dat het verhaal niet klopte – en die daarvoor niet zelden een hoge prijs betaalden in de vorm van ridiculisering, censuur, sociale en professionele isolatie en meer. Erkenning voor hen is op zijn plaats en nodig. Maar meer nog is uitputtend onderzoek nodig als erkenning voor de vele mensen die ernstige schade ondervonden en voor de miljoenen die stierven om redenen die onverklaard bleven, maar waarvan de verdachte oorzaak toch steeds meer vorm lijkt te krijgen.

Met dit soort gedegen onderzoeken is wegkijken -eindelijk- geen optie meer.