Auteur: Jan Vingerhoets

De Wet van de Medemenselijkheid (6): de halfslachtige Raad van State

Geschreven door Jan Vingerhoets op 23/03/2025. Gepost in Coronaria. 95 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid (6): de halfslachtige Raad van State

“Lafheid is de grootste zonde”

Mahatma Gandhi

Vorige week was er weer een nieuwe aflevering van de bizarre soap in de rechtszaken tegen artsen die weigerden om hun patiënten met COVID 19 in de steek te laten. In de vorige afleveringen van de serie De Wet van de Medemenselijkheid kunt u lezen wat er aan vooraf ging.

De behandelingen met ivermectine of HCQ was gebaseerd op adviezen van experts in de VS, die daar goede resultaten mee boekten. En anders dan veel andere artsen lieten deze dappere dokters zich niet intimideren door de dreigbrieven van de inspectie, maar gaven zij hun patiënten het beste dat op dat moment voorhanden was, wetende dat het om zeer veilige behandelingen ging. De eerste vier hadden dus hun hoger beroep bij de Raad van State. De rest -waaronder ondergetekende- wacht nog op een datum voor de beroepszitting.

Van de 10 rechtszaken leidden er inmiddels 7 tot het vervallen van de opgelegde boetes en op 18 november 2024 diende het hoger beroep bij de Raad van State. Minister Agema had dit kunnen voorkomen door de boete in trekken. Dat ze dat zou gaan doen was meer dan logisch, want voordat ze in de regering zat, had ze luidkeels van de daken geroepen en getweet dat ze de boetes schandelijk vond. Eenmaal in de regering echter had ze zich laten inpakken door de macht. “Bevel is bevel”, had de NCTV haar dwingend ingefluisterd. Meer woorden waren niet nodig. Fleur knikte net zo hard als haar knieën: ze gooide ze onmiddellijk haar principes overboord, bang als ze was om van het pluche te vallen. Want idealen zijn leuk, maar tussen woord en daad staan bevelen in de weg, en orders van de macht. Zo gaat dat nu eenmaal in de politiek: een enkele uitzondering daargelaten eindigt de houdbaarheidsdatum van mooie woorden doorgaans op het moment dat ze in de praktijk moeten worden gebracht.

(Dat was overigens niet anders in coronatijd. Officieel heette het dat men de bevolking wilde beschermen. Daar kwam, zo weten we inmiddels allemaal, werkelijk helemaal niets van terecht. De hele trits aan zinloze maatregelen waarmee men grondwettelijke vrijheden afschafte, de jeugd massaal in depressie stortte, relaties verwoestte en stervende bejaarden letterlijk liet stikken, was gebaseerd op niets meer dan officieel georkestreerd bedrog. Een bedrog dat eindigde met de natte droom van Big Pharma: vaccinatiedwang op straffe van maatschappelijke uitsluiting. Lucratief, maar dat dan wel over de rug van de bevolking, die massaal voorgelogen was dat men het voor een ander moest doen. Wie de druk niet kon weerstaan werd met een experimenteel goedje ingespoten, dat als volstrekt veilig werd gepromoot. Gemakshalve werd er niet bij vermeld dat het spul massaal verontreinigd was met DNA, dat probleemloos de kern van je biologische bestaan op onomkeerbare wijze kon beschadigen, met alle totaal onbekende risico’s van dien. En: hop! kort nadien was daar ineens een nieuw fenomeen: oversterfte. En het zou een blijvertje worden.

Van de bescherming van de bevolking bleef aldus weinig meer over, want sindsdien stierven er tot op heden meer mensen op onverklaarbare wijze dan er aan COVID-19 zijn bezweken. En de oversterfte gaat maar door: vijf, zes busladingen vol extra overlijdens – en dat week in, week uit. Onverklaarde en onbegrepen sterfte – en wat de minister betreft houden we dat laatste graag zo. Want onafhankelijk onderzoek naar die oversterfte vindt de regering niet nodig. Instanties als het NIVEL en RIVM hadden immers berekend dat er niets aan de hand is. Dat hun berekeningen van geen kanten klopten moesten zij al snel ook zelf toegeven – maar dat mocht de pret niet drukken. Maar dit even terzijde).

Terug naar de dokters die namens minister Agema voor de rechter gesleept werden. De Raad van State oordeelde dat de boetes formeel juridisch inderdaad mogelijk waren. Wel halveerde zij de boetes met de aantekening dat de artsen hun werk onder uitzonderlijk moeilijke omstandigheden deden en dat er geen enkele twijfel was over hun goede bedoelingen.

Wacht even.

Dokters beloven bij hun eedaflegging dat zij naar hun beste oordeel en geweten alles zullen doen om de patiënt te helpen. Helder. De omstandigheden waren uitzonderlijk, maar de artsen wisten dat collega’s in de VS erg goede resultaten boekten. Ook duidelijk.

Ze handelden, ook volgens de rechter, met de beste bedoelingen en zonder andere belangen na te streven. Prima. En, bepaald niet onbelangrijk: alle patiënten genazen.

En dan krijgen die dokters dus (?) een boete! Kafka had het zo bizar niet kunnen bedenken.

Maar het is nog gekker: ongeveer de helft (jazeker: 50%!) van de recepten in Nederland is off-label. Nog nooit werd er een boete voor gegeven, zelfs niet als daar risico’s aan zaten. Bij het extreem onschuldige ivermectine en HCQ – middelen die gewoon op voorschrift te verkrijgen zijn – gebeurde dat dus ineens wel. Het is onmogelijk uit te leggen.

Veel van mijn aangeklaagde collega’s zijn nu bang dat veel artsen nu geen off-label recepten meer durven voorschrijven: je krijgt er immers een boete voor. Dit zou tienduizenden patiënten duperen. Psychiaters kunnen zelfs wel ongeveer stoppen met werken, want het gros van hun recepten is off-label. Deze collega’s kan ik geruststellen: die angst is ongegrond, en ik leg hier uit waarom.

Off-label voorschrijven, hoe gangbaar ook, is buiten deze twee middelen nooit eerder beboet en dat gaat voorlopig ook echt niet gebeuren. Want het argument dat off-label voorschrijven niet zomaar mag, is niets anders dan een drogreden. Het ging natuurlijk helemaal niet om het off-label voorschrijven, ben je mal zeg. Want als het daar werkelijk om zou gaan, zou de minister al vele jaren geleden begonnen zijn met het uitdelen van boetes. Maar dat was het punt niet en daar is het ook nooit om gegaan. Er moest gewoon korte metten gemaakt worden met die dwarse artsen die niet blindelings orders volgden. Die dokters die hardnekkig volhielden dat zij hun patiënten wilden helpen. Dat soort types zit het verdienmodel van de farmacie alleen maar in de weg en dat kun je er als regering echt niet bij hebben.

Het ging niet om zorg. Want als het werkelijk om de gezondheid van mensen was gegaan, dan had de regering de capaciteit van de IC’s in het land uitgebreid. Maar het tegendeel is gebeurd: recent klaagde een IC arts uit het Bernhoven Ziekenhuis in de Volkskrant dat de capaciteit zelfs lager is dan voor corona.

Het ging niet om het redden van levens. Want als het daar werkelijk om te doen was geweest, had de regering onmiddellijk grondig onafhankelijk onderzoek laten doen naar de onverklaarde oversterfte die steeds piekte na elke vaccinatieronde en die nog altijd doorgaat ondanks aanhoudende pogingen van het RIVM om dat te verdoezelen. Dan was het instellen van de enquêtecommissie niet eindeloos gesaboteerd en vertraagd en had het voltallige kabinet aan de lippen van Ronald Meester en Herman Steigstra gehangen. Nee, een kabinet dat het amorele eufemisme ‘sneuvelbereidheid’ schaamteloos als een deugd uitvent, is moreel te verrot om werkelijk om levens te geven.
Het ging niet om de mensen. Want als het daar echt om zou zijn gegaan, waren fundamentele vrijheden niet met een pennenstreek buiten werking gesteld op een manier die slechts in totalitaire staten wordt gezien. Dan waren andersdenkenden niet gecanceld, buitengesloten of beschimpt. Dan waren scholen niet gesloten en had men kleuters niet opgezadeld met schuldgevoelens over hun grootouders.

Het ging al helemaal niet om integriteit of medemenselijkheid. Want ware dat zo geweest, dan was er geen Toeslagenaffaire geweest. Dan waren mensen als Jona Walk, Jan Bonte en Saskia Mostert niet beschimpt, maar juist met het allergrootse respect behandeld. Dan waren wij als ‘off-label’ artsen nooit, nooit voor het gerecht gedaagd, puur omdat we patiënten hielpen.

Het ging om winst, het ging om controle. Het ging om het monddood maken van elke andere mening.

De Raad van State had een unieke kans om duidelijk te maken dat er nog rechters zijn die zich hiervoor niet laten gebruiken. Het was een schot voor open doel, zeker nadat zoveel rechters de boetes al geschrapt hadden. Maar die kans is grandioos gemist.

Met deze halfslachtige vlees noch vis uitspraak heeft de Raad het niet aangedurfd om de minister een welverdiende oorvijg te geven en te zeggen: “Blijf met je poten van de autonomie van die artsen af. Dokters die nog oprecht de Medemenselijkheid beoefenen, bestraf je niet. Integendeel. Minister, toon nu eens een keer wél ruggengraat, doe nu eens een keer níet zo laf en neem een voorbeeld aan deze mensen.” Als de Raad dát nou eens gezegd zou hebben, dan had ik nog enig vertrouwen gehad.

Binnenkort zal mijn zaak voor de Raad behandeld worden. Ik heb geen illusies: de uitspraak staat al vast. De Raad leest dit stuk vast mee. Prima. Dan kan ze alvast lezen hoe ik over deze uitspraak denk.

We zullen er zijn, mijn collega’s en ik. Trots en zonder enige spijt.

Blogdo©

Mark’s kerstboodschap

Geschreven door Jan Vingerhoets op 21/12/2024. Gepost in Overige blogs. 62 reacties op Mark’s kerstboodschap

Het strekt een mens tot eer om ruzie te vermijden: alleen een dwaas stort zich in een strijd.

Naar: Spreuken 12:20

Het is weer zover: de dagen worden korter, het duister neemt de overhand. Wie een beetje melancholisch wil schrijven, komt al snel in de verleiding om dit natuurlijke fenomeen als symbolisch te interpreteren – maar ik vertik het.

Want we hebben de lengende nachten niet nodig om te zien wat er gebeurt: boven ons gestelde snoodaards strooien rijkelijk met het zwarte gruis van naargeestigheid. Het prikt in onze ogen en vertroebelt onze blik.

Als kind werd ik rond deze tijd regelmatig door mijn ouders mee naar de kerk genomen. Omdat ik maar niet kon begrijpen wat daar gebeurde, voelde ik mij er in de loop der jaren allengs ongemakkelijker. Een voorganger las teksten voor, niet zelden in oud-Grieks of Latijn. Maar wat was de betekenis van al die woorden? Ik wist zeker dat vrijwel niemand er ook maar een snars van begreep. Toch hinderde dat de massa kennelijk niet om na elke voorbede letterlijk in koor en op commando aan te sluiten met een gedwee “Amen”.

Maar waar stemden al die mensen eigenlijk mee in? Letterlijk ja en amen zeggen op een tekst die je niet begrijpt: als 17 jarige kon ik daar al niets mee.

Dus ik zat tijdens zo’n viering braaf mijn tijd uit, wetende dat de communie doorgaans het slotakkoord van de viering inluidde. “Vrede zij met u allen”, sprak de pastor aan het eind de verlossende woorden.

“Amen”, antwoordde de massa eendrachtig.

“Vrij!” dacht ik.

De vieringen tijdens Kerstmis duurden altijd een stuk langer. De voorganger preekte dan dat je als volgzame gelovige niets te vrezen had. Ook daar had ik zo mijn gedachten over, want wat nu als je de pech had om een ander geloof te hebben meegekregen? Of als je woonde in een van de vele landen waar jongeren als ik nog nooit vrede hadden meegemaakt? Dat leek me toch een geval van overmacht en het leek mij redelijk dat God daar coulant mee om zou gaan. Terwijl ik om mij heen keek zag ik hoe een luid ‘halleluja!’ de ruimte vulde, gezongen door een massa gelovigen. Ik observeerde graag: de monden openen zich voor onbegrijpelijke teksten, gezang, de ogen gesloten: ik vond het allemaal op zijn minst vrij ingewikkeld en bedacht dat het misschien ook wel symbolisch was.

Vrede voor alle mensen. Het is een mooie wens, zeker in de kersttijd – maar juist daar krijgt ze soms een wrange klank. Want net als destijds in de kerk vraag ik me af wat de waarde is van vredeswensen voor de hele wereld als we niet eens van plan zijn om dat zelfs maar te probéren. Dan worden die mooie worden ineens holle, woorde- en waardeloze kreten, want temidden van een dagelijkse werkelijkheid van geweld en verderf is vrede voor velen een onbereikbare utopie. Hoe oprecht en eerlijk zijn we eigenlijk als we die zeggen na te streven terwijl we ondertussen sneuvelbereidheid tot deugd verheffen? Durven we daarnaar te kijken?

Met Kerstmis vieren we de komst van een nieuwe Verlosser die ons de weg wijst. Het is vast een wrang en cynisch toeval dat die rol nu wordt gepakt door Mark Rutte, de man van schandalen en leugens, de man die op zijn knieen naar Brussel kroop, een slijmerig spoor van machtswellustig kwijl achter zich aan slepend.

Mark had voor ons een wel heel bijzondere kerstboodschap. Geen vredeswens, maar de wens om ons te prepareren voor oorlog. Hij riep ons op om onze geest niet in te stellen op vrede of verdraagzaamheid, noch stelde hij voor om te bekijken hoe we geweld kunnen doen stoppen. Nee, zijn boodschap was anders: laten we, aldus Rutte, voorafgaand aan de herdenking van Christus’ geboorte, menslievendheid en verdraagzaamheid alsjeblieft vergeten. Laat onze harten verkillen en zich vullen met angst, zo luidde voor de goede verstaander de stupide boodschap van Rutte vlak voor het kerstfeest. Woorden die hem leidden tot het uiteindelijke doel: een oproep om offers te brengen voor de aankoop van meer wapentuig, die verderf zaaien en jonge medemensen om het leven te brengen. Jongens die eigenlijk ook gewoon naar huis zouden willen.

Gelukkig zie ik steeds meer mensen om mij heen die daar noch ja, noch amen tegen zeggen. Tuin er niet in, lieve mensen. Meer wapentuig? Who profits? De psychologie hierachter lijkt, precies zoals werd aangetoond bij het coronabeleid, uit de koker van de psyop-teams te komen: creëer eerst zelf een probleem door tegen alle afspraken in de NAVO geleidelijk oostwaarts uit te breiden. Draai dan oorzaak en gevolg om door juist de ándere partij van agressieve bedoelingen te beschuldigen. Boezem de mensen vervolgens angst in, net zolang totdat ze zélf gaan vragen om stevige maatregelen, precies zoals ze zich voorheen gewillig hun grondrechten lieten afpakken. En je zult het zien: als je alles maar verkoopt onder het mom van onze veiligheid gaan velen er opnieuw in mee. Want met een mindset van oorlog gaan mensen roepen om een sterke leider, gaan ze zich opnieuw achter die vermetele doelen scharen en roepen om meer leger, meer wapens, meer strijd. En velen zullen ook nu weer andersdenkenden gaan veroordelen. Oorlogen, lieve mensen, zijn een primitieve vorm van strijd, waarin gewone mensen zoals u en ik de dood in worden gejaagd terwille van de machtswellust van leiders die zelf veilig achter een bureau zitten. Trap er niet in, niet opnieuw.

Ik wens u allen wijsheid en een oprecht kerstfeest, waarin we elkaar niet alleen vrede en verdraagzaamheid toewensen, maar daar ook daadwerkelijk naar handelen.

Blogdo©

Uit het archief: Toespraak Kindervaccinatie Awareness Day – juli 2021

Geschreven door Jan Vingerhoets op 06/12/2024. Gepost in Coronaria. 3 reacties op Uit het archief: Toespraak Kindervaccinatie Awareness Day – juli 2021

In de zomer van 2021 werden ouders opgeroepen om jonge kinderen te laten prikken met de nieuwe mRNA ‘vaccins’. Er was nog vrijwel niets bekend over de veiligheid en het effect hiervan op kinderen; wel wisten we dat kinderen nauwelijks ziek werden en geen rol van betekenis speelden bij de overdracht. Niet doen dus. De Nederlandse Vereniging van Kinderartsen was dan ook eerst tegen, maar om onverklaarbare redenen was ze binnen enkele dagen unaniem ineens voor dit plan. Er was ineens geen kinderarts meer te vinden om te spreken op de informatiebijeenkomst die Café Weltschmerz in Amsterdam organiseerde. En als niemand het wilde doen, dan moest ik het maar doen. Zo kon het gebeuren dat ik in juli 2021 op het podium stond. Helaas is de video door de censuur verwijderd. De tekst is er nog wel en leest u hieronder.

Twee weken geleden werd ik benaderd met de vraag of ik vandaag wilde spreken. En mijn eerste gedachte was intuïtief: ja, dat moet ik doen.

Omdat ik een zwak heb voor degenen die kwetsbaar en onmondig zijn. Omdat alles in mij zegt dat wij als volwassenen onze kinderen moeten beschermen en niet omgekeerd.

Na de intuïtie kwam de ratio. Moet ik het als huisarts in mijn eentje gaan opnemen tegen een advies van de Nederlandse Vereniging van Kinderartsen, tegen het OMT en de Gezondheidsraad? Moet ik als een David de steen werpen naar Goliath in het kwadraat? Ik ben geen wetenschapper, ik ben geen kinderarts. Heb ik wel de kennis om dit te doen?

Normaal zou ik zeggen: een ander weer hier meer van. Maar nu is het anders: want de enige eerlijke en oprechte waarheid is dat we over het vaccineren van gezonde kinderen met zijn allen gewoon vrijwel niets weten. Bij dit probleem weten de specialisten net zo weinig als ik. Maar dat weerhoudt hen er kennelijk niet van vergaande adviezen uit te brengen met een flinterdunne onderbouwing.

En als de kinderartsen dan vaccinatie propageren met het argument dat gezonde kinderen anders zo vaak getest moeten worden en dat ze anders tweederangs burgers worden, dan ontplof ik. Dan moet ik op het podium! Want hiermee draaien ze de logica volledig om.

Beste collega’s:

Dit probleem los je niet op door kinderen een experimentele prik te geven. Dit pak je aan door massaal op te staan tegen dit soort onzinnige regels en tegen een regering die überhaupt toestaat dat er tweederangs burgers ontstaan. Tweederangsburgers bestaan alleen in dictatoriale staten!

Toon moed, noem het probleem bij de naam. We weten er gewoon veel te weinig van!

Dus als niemand voor onze kinderen opkomt, er niet één kinderarts het lef heeft om hier te komen staan en dat eerlijk te vertellen- dan kom ik het verdomme doen!

Want wat is hier eigenlijk de rol van kennis?

Er is een vorm van kennis die wordt verkregen door studie. Die overgedragen wordt door leraren, boeken en publicaties. Dat is in onze tijd en in onze wereld de dominante vorm van kennis en die heeft ons veel gebracht.

Er is ook een vorm van kennis verkregen door ervaring, door inzicht…. door het leven van het leven zelf. Dat is wijsheid. Die is minder goed te debunken, want het leven is niet vierkant. Het kan vele en steeds wisselende vormen aannemen.

Daar sta je dan met je tabellen en grafieken.

En er is tot slot ook een vorm van kennis die aangeboren is, die meer tegen gevoel aan zit. Die is al helemaal niet te logenstraffen. Die kennis is onbereikbaar voor de ratio en dat is misschien juist haar kracht. Deze kennis noemen we intuïtie.

In een tijd en een wereld waarin de wetenschappelijke vorm van kennis ver dominant is, slaan we elkaar om de oren met indrukwekkende studies in gerenommeerde wetenschappelijke tijdschriften en vinden we dat we geen mening mogen hebben omdat we geen viroloog of epidemioloog zijn. Met cijfers en grafieken, die ondanks hun schijn van exactheid allemaal zo kneedbaar zijn als deeg en zo rekbaar als elastiek. Maar tegelijk hebben we afgeleerd om te vertrouwen op ons oergevoel: de intuïtie.

Vrij geciteerd naar een uitspraak van Einstein:

“De intuïtieve geest is een heilige meester , de rationele geest is haar dienaar. Maar we eren de dienaar en vergeten de meester”

Einstein verenigde hiermee alle drie de vormen van kennis. Want hij, met al zijn rationele gaven, toonde zijn grote wijsheid door het erkennen van het eminente belang van intuïtie.

Toen ik te horen kreeg dat jongeren gevaccineerd zouden gaan worden en dat wij als huisartsen degenen moesten gaan selecteren met een medische indicatie, was het primair mijn intuïtie die me raakte met een voltreffer inhoofd en in mijn hart.

Alles, alles in mij kwam in opstand, mijn maag kromp ineen, mijn keel werd dichtgeknepen en ik voelde meteen: dit nooit!

Hier ga ik onder geen enkele voorwaarde aan meewerken, wat de prijs ook moge zijn, ik zal kwetsbare kinderen beschermen.

En mensen: kinderen beschermen doe je niet met een experimentele injectie!

Want dit advies gebaseerd op een onderzoek waarbij 2 groepen van ongeveer 1000 kinderen werden onderzocht gedurende een periode van (schrik niet!) 8 weken. Geen onafhankelijk onderzoek, maar een onderzoek van de fabrikant zelf. Voortbordurend op de registratiestudie waarbij juist die kinderen van deelname waren uitgesloten. En dat is het zo’n beetje.

En als je miljoenen kinderen op basis hiervan wilt gaan inspuiten, terwijl je geen idee hebt wat er op langere termijn gebeurt, terwijl onderzoek uitwijst dat de nanodeeltjes in de bloedbaan komen en in dierexperimenten blijkt dat ze zich ophopen in allerlei organen waaronder de eierstokken. Wat er gebeurt als je de injecties periodiek moet gaan herhalen en die nanodeeltjes zich in die organen gaan stapelen, daar hebben we geen flauw benul van.

Ja, dan praten we echt over een experiment. Een experiment met onze kinderen, en dat mogen we eenvoudig weg NIET doen. In Zweden hebben ze dat beter begrepen. Daar beginnen ze er gewoon niet aan.

De overheid verzwijgt dat er later dit jaar voor degenen die dat willen, ook traditionele vaccins beschikbaar komen. Dat er plotseling een verbod is op medicijnen die effectief lijken. Ook wordt nergens vermeld dat er nieuwe medicijnen in aantocht zijn die zeer veelbelovend zijn bij de behandeling. Kortom: vaccineren van gezonde jeugd is niet nodig, en al helemaal niet met een experimenteel vaccin – maar dat mag u niet weten.

Als ik er even bij stil sta concludeer ik dat ik eigenlijk helemaal geen stapels met wetenschappelijke studies nodig heb. Want soms wéét je gewoon intuïtief wat je wel of niet moet doen.

Waar is het vader- en moederinstinct gebleven? Het oergevoel dat je je kind beschermt met alles wat je in je hebt. Zijn we zover van ons wezen afgedwaald dat zelfs dat niet meer werkt?

Waarom staan niet veel meer ouders op? Waar is de verontwaardiging over het feit dat wij geacht worden onze kinderen gewoon: hup! over te leveren aan een medisch experiment dat voor henzelf helemaal niet nodig is? Waar zijn de kinderartse die 2 weken geleden nog vonden dat het beter was om niet te vaccineren? Waar is de kinderombudsman? Waar is de massale opstand van ouders?

Kinderen worden nauwelijks ziek en hebben vrijwel niets van het virus te vrezen. Het is niet in hun belang. De kans op ernstige bijwerkingen is groter dan de kans op ziekenhuisopname. Sommigen krijgen een ontsteking van de hartspier. Gek genoeg neemt dat toe na de 2e injectie. Maar mensen, er komt ook een 3e en een vierde: de farmaceut zal er alles aan doen om te zorgen dat we nooit meer van die prikken af komen. En dan? Neemt dat risico dan steeds verder toe? Of gaan zich in andere organen vergelijkbare problemen voordoen? Er is niemand die het weet. We hebben geen benul van de lange termijn effecten en we proberen het gewoon uit op onze kinderen….

Bij twijfel niet doen, luidt een bekend adagium van de geneeskunde. Het lijkt hier ineens vergeten.

Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, enkele zeer kwetsbare kinderen zouden gebaat kunnen zijn met een vaccinatie en ik kan ik mij zeker voorstellen dat je in individuele gevallen een andere afweging kunt maken. Maar voor de overgrote meerderheid van de kinderen geldt: dat moeten we niet doen, nee, dat mogen we niet doen.

Het is dat natuurlijke intuïtieve weten, wat we met zijn allen aan het verliezen zijn, maar wat mij drijft, wat mijn innerlijke vuur ontsteekt.

Ik voel het verdriet als ik zie hoe vriendschappen, relaties en familiebanden beschadigd raken door polariserende informatie van onze overheid die bewust angst kweekt, die mensen die van elkaar houden volstrekt onnodig uit elkaar drijft. Die daarmee doorgaat zelfs als blijkt dat de dodelijkheid van het virus 20x lager is dan aanvankelijk gedacht.

Ik voel de woede als ik zie hoe jonge mensen hun opleiding mislopen, hun schulden zien groeien, hun sociale ontwikkeling belemmerd zien, hun toekomst zien verdampen, hoe zij vereenzamen en hoe hun enige uitweg uit het isolement bestaat uit overheidschantage, die hen voor de keuze stelt om ofwel maatschappelijk buitengesloten te worden ofwel een vaccin te nemen zonder enige medische noodzaak.

Ik voel de enorme verontwaardiging en walging als ik zie hoe kinderen worden geïndoctrineerd, hoe zij leren dat knuffelen gevaarlijk zou zijn en zelfs te horen krijgen dat zij verantwoordelijkheid dragen voor de gezondheid van de mensen waarvan zij afhankelijk zijn.

Door steeds opnieuw onvoldoende onderbouwde maatregelen te pikken, houden we een verkeerd systeem in stand. Waarin onze vrijheid en dus die van onze kinderen stap voor stap wordt afgepakt en psychologische trucs worden ingezet om ons te laten denken dat het tijdelijk en voor onze eigen bestwil is. Want het is niet voor onze bestwil en tijdelijk is het al evenmin.

Er is te veel wat niet klopt. Zelfs de meest gelovige kan daar niet onderuit.

Doorgaan met het testen van kinderen zonder symptomen terwijl we heel goed weten dat dat totaal onzinnig is. Kinderen massaal onderwijs onthouden. Bewust angst kweken. Mensen met zolang onder druk zetten en mangelen tot ze geen keuze meer hebben en dan doodleuk verklaren dat er echt geen verplichting is. IC’s eerst afschalen en dan jammeren dat er te weinig plaats is.

Liegen en bedriegen. Je laten adviseren door mensen directe financiële belangen hebben bij hun eigen advies. Critici marginaliseren en censureren: er klopt niets van

En als basis van dit alles: een gemakkelijk te manipuleren PCR test die volstrekt ongeschikt is om besmettelijkheid aan te tonen. Als dat eenmaal duidelijk is, valt het hele verhaal als een kaartenhuis in elkaar.

Maar in plaats van dat onder ogen te zien, offeren we onze kinderen op.

We kunnen elkaar om de oren blijven slaan met cijfers, grafieken en getallen die altijd datgene aantonen wat de spreker wil betogen. Maar daarmee blijven we om de hete brij heen draaien. COVID-19 is voor kwetsbare mensen een heel vervelende ziekte en inderdaad, net als bij influenza gaan er mensen aan dood. Dat zijn menselijke tragedies. Mijn eigen moeder overleed er aan. Ik ben geen ontkenner.

Maar COVID-19 wordt nu misbruikt voor een politieke agenda. Een agenda van controle van iedereen, ook onze jeugd.

Psychologisch zit het slim in elkaar.

De psychologie laat ons zien hoe je met een gezamenlijke vijand mensen massaal kunt manipuleren om ze precies datgene te laten doen wat jij wilt. De psychologie beschrijft helder hoe veel mensen, bijna opgelucht, al hun sluimerende angsten richten op die vijand, en als je hen dan maatregelen oplegt die je verpakt als oplossing, doen ze bijna opgelucht precies wat je wilt, hoe zinloos ook. Ze ze stoppen met nadenken, staan niet meer open voor vragen of het wel klopt, sluiten mensen buiten, zelfs hun eigen naasten, die andere geluiden laten horen, want dat verstoort hun gevoel van veiligheid.

Met een zekere zullen jou oplossing omarmen, zonder in de gaten te hebben dat zij in werkelijkheid een digitale fuik in worden gelokt.

Hermann Göring, een beruchte oorlogsmisdadiger uit de jaren ‘40, zei ooit: “Het enige wat je als regering nodig hebt om mensen te laten doen wat jij wilt is angst”.

En inderdaad: als de angst eenmaal gezaaid is, doen mensen alles wat de overheid wil: in naam van de vrijheid laten ze zich opsluiten, ze laten zich letterlijk muilkorven ook al heeft het geen enkele zin, ze laten zich testen al hebben ze geen klachten, ze laten zich inspuiten al weten we niet hoe veilig dat is. Ze laten de ouderen in eenzaamheid sterven al is hen niets gevraagd. En dan zijn nu de kinderen aan de beurt.

Door het kweken van angst kun je mensen blijkbaar zelfs zo ver krijgen dat ze vervreemden hun meest basale instinct, het beschermen van hun eigen kinderen.

“Hier – mijn kind. Spuit er maar wat in….”,

En daar gaan we: als een school haringen zwemt de massa, de kinderen aan de hand blijmoedig de fuik in, laat zich blij van zin de teugels omdoen die de overheid vervolgens naar eigen goeddunken steeds strakker kan en zal aantrekken met tijdelijke wetten die bij nadere beschouwing toch niet zo tijdelijk bleken en waarmee zij naar believen jouw vrijheid kan afpakken. Want terwijl mensen afgeleid werden met discussies over mondkapjes en cijfertjes, werd achter hun rug om het werkelijke spel gespeeld, werden wetten aangepast en rechten ingeperkt.

Als de teugels gaan knellen, en dat doen ze, zullen ze steeds ongemakkelijker gaan voelen, maar de meesten van ons, en zeker onze kinderen, hebben het pas in de gaten als het te laat is. Daar ligt onze verantwoordelijkheid.

Dat aantrekken van de teugels en inleveren van vrijheid gebeurt nu al. Te beginnen met degenen die niet elk bevel opvolgen, die het wagen om er eigen meningen op na te houden. Want wie tegengeluid durft te geven wordt gebagatelliseerd, gemarginaliseerd, geridiculiseerd en gecensureerd. Er zijn weinig mensen die het voor de critici opnemen. Maar tot hen zeg ik: realiseer je goed: zij zijn wel degenen die opkomen voor jullie en voor jullie kinderen.

Tot slot wil ik dit betoog over kennis, over wijsheid en over intuïtie samenvatten met een citaat van de Franse Filosoof André Comte-Sponville:

“Wat mij zorgen baart, is niet mijn gezondheid, maar het lot van jonge mensen. De jeugd opofferen voor de gezondheid van ouderen is een dwaling. Het maakt me aan het huilen. Traditioneel offerden ouders zich op voor hun kinderen. Wij doen het tegenovergestelde!“

De Wet van de Medemenselijkheid (5): van grammatica, de wet en het hart van de dokter.

Geschreven door Jan Vingerhoets op 19/11/2024. Gepost in Coronaria. 82 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid (5): van grammatica, de wet en het hart van de dokter.

Menselijkheid is de belangrijkste deugd.

Vauvenargues, Frans filosoof (1746)

Daar stonden ze dan, klaar om de rechtszaal te betreden. Vier artsen, vier van ons die al jaren wordt opgejaagd en beboet wegens het helpen van COVID-19 patiënten met off label-medicatie . Op maandag 18 november begon de eerste beroepszitting bij de Raad van State in den Haag.

Tot dusver had de bestuursrechter in 5 van de 8 rechtszaken in het voordeel van de artsen beslist. Maar dat pikte de minister niet, en ze tekende hoger beroep aan, want er dreigt groot gevaar en het mag wat kosten.

De minister? Inderdaad: diezelfde Fleur Agema die eerder luid betoogde dat het schandelijk was dat deze artsen voor de rechter moesten verschijnen, maakte een draai van 180 graden en zet nu zelfs nog een tandje bij in die rechtszaken. Diezelfde minister die recent loog dat ze geen invloed had en de zaken niet kon intrekken. Diezelfde minister die pruilde dat ze, om haar baantje te mogen houden, ook maar gewoon moest doen wat haar werd opgedragen en daarmee eigenlijk zei dat ze als een marionet is aan de touwtjes van NCTV en NAVO. Maar ja, wat moet je, als je moet kiezen tussen je principes en een ministerspost? Achter de ondoorzichtige coulissen van de macht worden principes al snel onzichtbaar, dus zette Fleur in hoogsteigen persoon voortvarend de eerder door haar zo verfoeide rechtszaken door.

Het spits werd afgebeten door de artsen, Rob Elens, Niek Rogger en Alexander van Walraven. Kathrin Deutsch kon niet persoonlijk aanwezig zijn. Met gejuich en spandoeken werden de artsen opgewacht bij de statige ingang aan de gezellige Kneuterdijk, alwaar een grote schare aanhangers hen een hartverwarmend welkom had bereid.. Daarnaast werden zij warm begroet door andere artsen die ook in rechtszaken verwikkeld waren. Ook vele kritische wetenschappers, juristen en andere helden maakten hun opwachting: inmiddels allemaal vrienden en bekenden van elkaar in wat ondertussen wel ‘het verzet’ mag heten. Prachtig en ontroerend was de positieve uitstraling van deze groep: hier stonden geen beklaagden, maar onverzettelijke dappere mensen, krachtig omringd door een grote schare sympathisanten in wederzijdse dankbaarheid. Tegenover hen de juristen van de inspectie. Daar zat ook de landadvocaat als vertegenwoordiger van Agema en enkele oud-inspecteurs. Voor hen geen fans, maar… bodyguards. Ik bedacht hoe absurd en volstrekt overbodig deze maatregel was te midden van deze vreedzame schare mensen: hadden díe maar bodyguards gehad, toen ze, vreedzaam en weerloos, op het Malieveld door de ME gemolesteerd werden.

Maar goed, ter zake. Na een korte procedurele uiteenzetting werd de zaak geopend. Het werd een echte bestuursrechtelijke zitting, met juridisch gesteggel op de vierkante nanometer en dus onnavolgbaar in haar saaiheid. Het eerste half uur werd besteed aan een soort microscopische uitleg van de grammaticale betekenis-variaties in artikel 68 van de Geneesmiddelenwet. “Off-label voorschrijven mag,als daarover in de beroepsgroep richtlijnen zijn opgesteld”, zo las de Staatsraad voor. “Maar”, zo mijmerde hij voort, “hoe moeten we in deze zin het woordje ‘daarover’ precies uitleggen? Wat betekent dat eigenlijk? En wat is nou eigenlijk een beroepsgroep?” Mijn gedachten dwaalden af en ik zag me weer zitten op de rand van het bed van een patiënt met kortademigheid. Ik herinnerde me weer hoe machteloos ik me toen voelde. “Gek”, bedacht ik, want eerlijk gezegd herinnerde ik me dat ik me destijds aanzienlijk meer zorgen maakte over mijn patiënt dan over de interpretatie van het woordje ‘daarover’ in artikel 68. Stom natuurlijk.

Er werd veel heen en weer gepraat over allerlei details die helemaal niet interessant zijn. Maar eigenlijk heb ik de vraag gemist die er echt toe deed: waarom voor het eerst in de geschiedenis achter dokters aanjagen die off-label recepten schreven? En waarom juist bij deze totaal ongevaarlijke middelen, terwijl riskante recepten sinds jaar en dag ongemoeid gelaten worden? Wie is hier eigenlijk het slachtoffer van geworden, en vooral: wie profiteerde hiervan? Je weet wel, al die vragen die je nooit ergens mag stellen, want dan wordt het al snel ongemakkelijk.

Helaas, hier was ook ditmaal kennelijk geen tijd voor. In plaats daarvan ging de tijd op aan het gedurende een uur of wat tot op het bot fileren van de zinsopbouw en semantiek van nagenoeg elk woord in het wetsartikel. En na afloop waren we er, net als de tientallen rechters in de voorafgaande zaken, nog altijd niet precies uit wat nou het woordje ‘daarover’ betekent.

In een flink tempo werden vervolgens de zaken tegen de individuele artsen afgewerkt, waarbij Dick Bijl (wiens staat van dienst bij de rechters overigens geheel onbekend bleek) als deskundige nog zijn visie op het verhaal mocht geven. Off-label voorschriften, zo vertelde hij, zijn uiterst gebruikelijk en hij voegde eraan toe dat zonder die procedure veel artsen wel zouden kunnen stoppen met hun praktijk. Even bizar als schokkend werd het toen dr. Bijl vertelde dat hij al jaren geleden de inspectie had gewezen op de grote gevaren van sommige met name genoemde off-label medicijnen. Helaas, zo had de Inspectie hem geantwoord, was er geen tijd om hier onderzoek naar te doen. Inmiddels begrijpen we dat natuurlijk allemaal, want het beboeten van artsen die ‘s werelds meest veilige middelen voorschrijven is nu eenmaal een belangrijk en bewerkelijk tijdverdrijf. En zo zorgden de pennelikkers van de IGJ indirect toch nog voor wat hilariek.

Aansluitend werden de zaken tegen de individuele artsen in vrij hoog tempo afgekaart, afgesloten met een gepassioneerd en emotioneel betoog van Alexander van Walraven – een mooi contrast van authentieke menselijkheid in een decor van kille bureaucratie. Oprechte menselijkheid als anachronisme in een een omgeving waar men de grammatica van een wetsartikel nodig heeft om te bepalen of een betrokken arts zich mag bekommeren om een zieke patiënt.

Even was ik de weg kwijt. Maar toen ik de dappere collega’s na afloop trots tegen de borst drukte, kon ik het daadwerkelijk voelen: hun hart klopte. Helemaal.

Blogdo©

Fleur stelt teleur – een open brief aan minister Agema

Geschreven door Jan Vingerhoets op 05/11/2024. Gepost in Coronaria. 5 reacties op Fleur stelt teleur – een open brief aan minister Agema

Minister Fleur Agema kan met een pennenstreek de rechtszaken stopzetten die Hugo de Jonge in gang zette tegen artsen die in tegenstelling tot zijzelf, wel hun beloften nakwamen. Maar zij negeert verzoeken hiertoe. Reden voor een open brief aan haar.

Aan Minister Fleur Agema

Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport

2500 EJ Den Haag

“Wie zijn privileges hoger waardeert dan zijn principes, zal snel beide verliezen”

_{D. Eisenhower}

Minister Agema,

Inmiddels bent u 3 maanden in functie als minister van VWS. U heeft een lastige boedel overgenomen van uw voorganger Hugo de Jonge.

Een van de zaken die de Jonge in gang gezet heeft is het opjagen en voor de rechter dagen van een groep artsen die, geheel conform hun eed, patienten behandelden met off-label medicatie tegen COVID-19. Dat off-label voorschrijven is een zeer gebruikelijke gang van zaken: in ongeveer de helft van de doktersvoorschriften in Nederland is er sprake van off-label gebruik. Er is nog nooit tegen opgetreden, ook niet als het middelen met mogelijk ernstige bijwerkingen betreft. In het geval van deze artsen ging het echter om zeer veilige medicatie. Het doel dat minister de Jonge met de vervolging had, was dan vooral spierballentaal tegen een groep van integere artsen die niet meegingen in het officiële verhaal van de Jonge, waarvan we inmiddels allemaal weten dat het van leugens aan elkaar hing. Deze artsen deden een beroep op hun vrijheid om datgene te doen dat zij in het belang van hun patient achtten. Die zogenaamde prescriptievrijheid werd tot dusver altijd gerespecteerd – totdat de Jonge zich ermee ging bemoeien.

We waren dan ook verheugd toen u aantrad als minister. U had immers een kritische kijk op de zaak en vrijheid staat hoog in het vaandel van u en uw partij, die het principe van vrijheid nota bene zelfs in haar naam heeft opgenomen.

Verheugd waren wij, omdat wij wisten dat de lopende rechtszaken door u als minister gewoon eenvoudig stopgezet kunnen worden.

Helaas is op meerdere verzoeken van onze kant geen enkele reactie gekomen. U negeerde de artsen. U vond het niet nodig om zelfs maar een kort antwoord te sturen. Eerst was ik stomverbaasd. Maar inmiddels begin ik het te begrijpen.

Want in uw recente uitspraken in de Tweede Kamer maakte u duidelijk dat u weliswaar standpunten had en meningen, ja zelfs idealen, maar dat u die op het moment van aantreden als minister onmiddellijk losgelaten heeft. U vertelde dat u bij uw aantreden opdrachten kreeg en ik citeer : “die opdrachten zijn niet conform wat ik altijd heb gezegd. En dat is pijnlijk. Maar toch zal ik die opdrachten moeten uitvoeren”.

Wat zei u daar? Uit móeten voeren? Ik moest dit echt even enkele malen horen voordat het volledig tot mij doordrong wat u zei. Dit kon niet waar zijn! Mevrouw Agema, bent u nou helemaal betoeterd? Wat een blamage! Waar is uw moreel kompas? Maar u zei het echt. Hop, weg met die principes. ‘Pijnlijk’, maar het is niet anders: over tot de orde van de dag. Vrij vertaald: “Ik heb altijd mijn principes uitgedragen, maar nu mijn billen het pluche raken, ruil ik die toch maar in voor de macht”.

Laat ik u dit zeggen: als u, als nieuwbakken minister een opdracht krijgt die tegen uw principes ingaan, dan weigert u gewoon die opdracht! Dan vertikt u het om uw standpunten te verloochenen en uw kiezers te verraden – want dát is pas pijnlijk!- en geeft u desnoods gewoon uw portefeuille terug. Dan spreekt u luid en duidelijk de woorden: “Ik sta pal voor mijn principes en die zijn niet inwisselbaar voor macht!”

En dan denk ik weer aan mijn rechtszaak en de onzinnige, belastinggeld verslindende rechtszaken tegen mijn dappere collega’s. Ook zij hebben een eed afgelegd. Ook zij hebben altijd hun principes uitgedragen, net zoals u dat deed. En ook zij kregen plots een opdracht van de minister, net zoals u die kreeg, moesten net als u ineens handelen in strijd met datgene waar zij altijd achter gestaan hebben. Maar, anders dan u, bleven zij wél hun principes trouw. Zij hielden hun rug recht en deden wat u had moeten doen – maar jammerlijk naliet.

Ik snap het nu, want wie trouw blijft aan zijn principes, moet voor de rechter verschijnen; wie zijn principes verloochent kan gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand was.

Macht corrumpeert, mevrouw Agema.Tussen droom en daad zitten kennelijk grote organisaties in de weg, en lonkende posities.

Ik begrijp nu waarom het verzoek aan u om de rechtszaak in te trekken tegen de artsen die zich aan hun principes hielden, kansloos is. Want u heeft naar eigen zeggen opdracht van de NTCV en zelfs de NAVO is betrokken. Wie dit enkele jaren geleden durfde te beweren, was een complotdenker en verspreider van nepnieuws. Maar inmiddels weten we dat deze mensen het beter door hadden dan de rest. De hele politiek is een complot. U heeft dat met zoveel woorden (!) aan ons uitgelegd. Bovendien zijn politieke principes gewoon helemaal nep.

En ook dat heeft u op ontluisterende wijze laten zien. Wellicht gaat u nog iets anders laten zien voordat het eerste beroep dient bij de Raad van State.

En anders geeft u aan integere dokters dezelfde boodschap die u aan de bevolking gaf: “Vergeet alles wat ik ooit gezegd heb. Reken niet op mij”.

Jan Vingerhoets, huisarts