Skip to main content

De kracht van dromen

Geschreven door Blogdoc

Dit stuk verscheen eerder in de 5e editie van het magazine We are pioneers.

We schrijven 1986 als tijdens het allereerste college van mijn studie een dia wordt getoond met een symbolische verbeelding van Het Begin: een kosmisch plaatje met een impressie van de oerknal. Van daaruit werd onze kennis over het ontstaan van leven en het menselijk lichaam in de loop der jaren geleidelijk verder opgebouwd en uitgediept. Jaren later, als net afgestudeerde jonge klare, bekroop me het euforische gevoel dat ik eindelijk het gehele functioneren van de mens kon doorgronden. Helaas bleek de praktijk toch al snel wat weerbarstiger. Maar de allerbeste manier om te ontdekken dat ons lichaam een prachtig maar goeddeels onbegrepen mysterie is toch nog altijd: gewoon huisarts worden. 

Want het is bij uitstek in diens spreekkamer dat de huidige geneeskunde haar kwetsbaarheid toont, tevens haar mooiste en meest uitdagende kant. We hebben geleerd de uiterlijke verschijning van aandoeningen te herkennen, rubriceren en bestrijden, maar weten vaak geen raad met de lagen die daaronder liggen – en juist die zijn zo interessant. Om daarmee aan de slag te kunnen is bescheidenheid over je eigen rol als dokter vereist en openheid voor andere benaderingen. En vooral ook dingen als meer tijd voor het gesprek en ruimte om te dromen.

Zelf ben ik een dromer. Altijd al geweest. Op ouderavonden merkten leerkrachten vroeger steevast hoofdschuddend op: “Leuke jongen, die Jan, maar hij zit in de klas te vaak in zijn eigen gedachten verzonken”. Gelukkig hoefde deze onhebbelijkheid in die tijd nog niet meteen medicamenteus aangepakt te worden: was ik  enkele tientallen jaren later geboren, dat zou ik per direct aan de ritalin gezet zijn. Dat gebeurde gelukkig niet en zo kon het gebeuren dat ik tot op de dag van vandaag een dromer bleef. Tijdens vergaderingen met collega’s ben ik niet zelden na een minuut of tien de draad van de agenda kwijt en weef ik met een andere draad mijn eigen gedachtespinsels. Maar goed, ik dwaal weer eens af. 

Meer tijd voor het gesprek is geweldig. De zorg wordt er beter van en je raakt regelmatig in  heel interessante gesprekken verwikkeld. Zo sprak ik onlangs met een wijze dame op leeftijd met wie ik regelmatig over het leven filosofeer. Zij sprak over het zelfhelend vermogen van de eigen gedachten door het verhogen van trilling. Dat laatste hoor ik regelmatig, maar eigenlijk kon ik dat concept toch niet helemaal vatten. Kennelijk overschatte deze dame mijn intelligentie, want enkele dagen later bracht ze me een boek waarin dit fenomeen werd beschreven vanuit de kwantumfysica. Toe maar. 

Kwantumtheorie is even onbegrijpelijk als intrigerend, want ze doet ons concept van de werkelijkheid letterlijk op haar grondvesten trillen. Volgens deze theorie bestaat alle materie, maar ook onze gedachten, in feite uit superkleine deeltjes en golven van snel trillende energie. Nou hebben die kwantumdeeltjes een bizarre eigenschap: hun aanwezigheid wordt beïnvloed door het enkele feit dat je ze waarneemt of zelfs maar aan ze denkt. Met ander woorden: uw gedachten hebben direct invloed op de werkelijkheid om u heen. Volgt u me nog? 

Maar als die eigenschap bestaat, dan zouden gedachten dus óók een rol kunnen spelen bij het verhelpen van klachten en ziekten. Dit perspectief op geneeskunde is even intrigerend als onontgonnen. En als het klopt, biedt het daarnaast ongekende mogelijkheden om klachten te verlichten zonder gebruik van medicijnen. Helaas biedt deze column onvoldoende ruimte om u de kwantumfysica uit de doeken te doen en bovendien snap ik er zelf ook geen biet van, maar het idee van gedachten als helend middel spreekt mij wel aan, al betekent dat dan wellicht dat ik me moet gaan omscholen tot verhalenverteller of kwantumtherapeut. Sommigen (wellicht zal ooit blijken dat zij hun tijd ver vooruit waren), voelen dit alles al  lang intuïtief aan en stellen dat we dit principe ook kunnen gebruiken in de realiteit van ons dagelijks leven. Ik durf het bijna niet te geloven: zouden we dan toch een mooiere wereld kunnen creëren door de loutere imaginaire kracht van positieve gedachten? Is het waar dat onze realiteit zich aanpast als wij onze energie en dromen maar sterk genoeg richten op dat wat we wensen? Volgens de onnavolgbare wetten der kwantumfysica is dat zonder meer mogelijk. 

Plotseling moet ik denken aan het prachtige nummer Imagine van John Lennon. Als ik de tekst ervan nog eens herlees, zou het me niet verbazen als de zanger met dit lied getracht heeft om ons op artistieke wijze de mogelijkheden van de kwantumfysica uit te leggen: 

Imagine there’s no countries

It isn’t hard to do

Nothing to kill or die for, and no religion too

Imagine all the people, living life in peace…..

Verderop laat hij zijn fantasie helemaal de vrije loop. “Imagine no possessions”, zingt hij doodgemoedereerd. Stel je nou eens voor, er zou helemaal geen bezit meer zijn. Nou heb ik dat voorstel elders ook wel eens voorbij zien komen (met zelfs de toevoeging dat we daar heel gelukkig van zullen worden), maar dat vond ik dan weer geen geweldig plan. Onze artiest heeft er gelukkig zelf  ook zo zijn twijfels bij, getuige de disclaimer die hij er snel achteraan zingt: ”I wonder if you can”. Dat stelt me dan toch weer gerust, want er staan thuis toch wel een paar spulletjes waar ik aan gehecht ben. Die fantasie slaan we dus liever even over. Maar John droomt verder: 

No need for greed or hunger

A brotherhood of man

Welaan, dat lijkt me dan weer wél een strak idee. Met de vele moestuinprojecten die we ook in dit magazine de revue hebben zien passeren moet dat toch wel haalbaar zijn. Als we dan gezellig alles samen delen wat de aarde ons te bieden heeft dan zijn we in feite één grote familie. Kortom: John had een bijzonder hoopvolle boodschap en bovendien heeft hij in elk geval bij mij  de kwantumfysica en de kracht van de verbeelding zodanig naar binnen gezongen dat ik er de voordelen wel van zie. 

Nu kun je zeggen dat hij een dromer was, maar naar eigen zingen was hij niet de enige en ik  ben er in de afgelopen jaren achter gekomen dat hij daar absoluut gelijk in had. Daarom eindigt hij met een uitnodiging aan ons allen: “I hope someday you’ll join us”.  

Zullen we dat eens massaal gaan doen? 

Blogdo©

Comments (30)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

05
mrt, 2023
Jan Vingerhoets

Populair

Meld je aan om niets te missen

Mijn blogs verschijnen voorlopig nog op Linked in maar worden steeds sneller verwijderd. Wil je op de hoogte blijven als er nieuwe blogs verschijnen en ze hier teruglezen? Meld je dan aan en ik zorg dat je een bericht krijgt. 

Share
Kopieer link
×