Warme coulissen 

Natuurlijk is het leuk. Maar ik had er niet op gerekend, dus het verzoek kwam als een verrassing. ‘Schrijver in het zonnetje’ zou de titel van de nieuwsbrief worden en het bleek te gaan om een manier om via de mailing bij de andere schrijvers onder de aandacht gebracht te worden. Nou ben ik geen zonaanbidder en zijn de spotlights evenmin mijn favoriete biotoop. Niet dat ik lichtschuw ben, maar ach, ik voel me doorgaans prima bij een stekje achter de coulissen, waar immers ook allerlei zinvolle zaken dienen te gebeuren. In relatieve stilte, achter de gesloten deuren van de spreekkamer of bij mensen thuis, in de geborgen veiligheid van de eigen woning, gebeurt veel dat op kleine schaal groot – en op elke schaal indrukwekkend is. 

Herman is pas 53 maar door zijn ernstige neurologische aandoening raakt hij steeds verder verlamd. Over drie  maanden wordt zijn eerste kleinkind geboren, dus proberen we zijn leven tot die tijd nog even te rekken, wat nog spannend wordt. Maar als hij zich verslikt is de teerling geworpen: hoesten lukt hem niet meer en helaas voldoet hij niet meer aan de criteria voor beademing. Het kost wat moeite, maar een collega weet bij een bevriend verloskundige een mooie echo voor zijn dochter te regelen. Zittend op de rand van zijn bed bekijken we samen het plaatje van zijn kleinkind dat hij nooit levend zal zien. Als enige mocht hij alvast de naam weten. `Maar aan jou verklap ik hem´, sprak hij met een ondeugende lach. Samen waren we het erover eens dat het een prachtnaam was. 

Achter de schermen is de warmte soms zo voelbaar dat je eigenlijk altijd in het zonnetje staat. 

Blogdo©